Are you willing to follow Jesus?

Let’s begin with what Jesus didn’t mean. Many people interpret “cross” as some burden they must carry in their lives: a strained relationship, a thankless job, a physical illness. With self-pitying pride, they say, “That’s my cross I have to carry.” Such an interpretation is not what Jesus meant when He said, “Take up your cross and follow Me.”

When Jesus carried His cross up Golgotha to be crucified, no one was thinking of the cross as symbolic of a burden to carry. To a person in the first-century, the cross meant one thing and one thing only: death by the most painful and humiliating means human beings could develop.

Two thousand years later, Christians view the cross as a cherished symbol of atonement, forgiveness, grace, and love. But in Jesus’ day, the cross represented nothing but torturous death. Because the Romans forced convicted criminals to carry their own crosses to the place of crucifixion, bearing a cross meant carrying their own execution device while facing ridicule along the way to death.

Therefore, “Take up your cross and follow Me” means being willing to die in order to follow Jesus. This is called “dying to self.” It’s a call to absolute surrender. After each time Jesus commanded cross bearing, He said, “For whoever wants to save his life will lose it, but whoever loses his life for me will save it. What good is it for a man to gain the whole world, and yet lose or forfeit his very self?” Although the call is tough, the reward is matchless.

Wherever Jesus went, He drew crowds. Although these multitudes often followed Him as Messiah, their view of who the Messiah really was—and what He would do—was distorted. They thought the Christ would usher in the restored kingdom. They believed He would free them from the oppressive rule of their Roman occupiers. Even Christ’s own inner circle of disciples thought the kingdom was coming soon. When Jesus began teaching that He was going to die at the hands of the Jewish leaders and their Gentile overlords, His popularity sank. Many of the shocked followers rejected Him. Truly, they were not able to put to death their own ideas, plans, and desires, and exchange them for His.

Following Jesus is easy when life runs smoothly; our true commitment to Him is revealed during trials. Jesus assured us that trials will come to His followers. Discipleship demands sacrifice, and Jesus never hid that cost.

If you wonder if you are ready to take up your cross, consider these questions:
• Are you willing to follow Jesus if it means losing some of your closest friends?
• Are you willing to follow Jesus if it means alienation from your family?
• Are you willing to follow Jesus if it means the loss of your reputation?
• Are you willing to follow Jesus if it means losing your job?
• Are you willing to follow Jesus if it means losing your life?

In some places of the world, these consequences are reality. But notice the questions are phrased, “Are you willing?” Following Jesus doesn’t necessarily mean all these things will happen to you, but are you willing to take up your cross? If there comes a point in your life where you are faced with a choice—Jesus or the comforts of this life—which will you choose?

Commitment to Christ means taking up your cross daily, giving up your hopes, dreams, possessions, even your very life if need be for the cause of Christ. Only if you willingly take up your cross may you be called His disciple. The reward is worth the price. Jesus followed His call of death to self (“Take up your cross and follow Me”) with the gift of life in Christ: “For whoever wants to save his life will lose it, but whoever loses his life for me will find it”.

Sino si Hesus para sa iyo?

Ang tagpuan sa Ebanghelyo ngayon, ang Caesarea Philippi, ay hindi teritoryo ng mga Hudyo. Mas maraming pagano ang nakatira roon. Sa lugar na ito tinanong ni Hesus ang kanyang mga disipulo kung ano ba ang tingin sa kanya ng mga tao. Hindi niya tinanong kung naiintindihan ba ng mga tao ang pangangaral niya kundi kung ano ang pagkakilala sa kanya ng mga iyon.  Narinig natin ang sagot ng mga tao: may nagsabing siya si Juan Bautista, o si Elias o si Jeremias at yung ibang walang masagot ay nagsabing isa siya sa mga propeta. (Siyempre alam natin ngayon na hindi lamang Siya isa sa mga propeta.)

Nagustuhan marahil ni Hesus ang sagot ng mga tao. Ngunit nagpatuloy siya sa pagtatanong dahil may nais siyang patunayan. At sa pagkakataong ito, mas mahirap na ang tanong dahil nangangailangan ito ng mas personal na sagot: "Sino ako para sa iyo?"

Marahil natahimik ang mga disipulo, nagsikuhan o nagkatinginan muna—parang mga estudyanteng nangingiming sumagot sa tanong ng guro. Marahil may inaasahan silang may isa sa kanilang grupo ang sasagot sa tanong ni Hesus. Kaya si Simon Pedro, ang itinuturing na lider ng grupo, ay nagtangkang sumagot: "Kayo po ang Mesiyas, ang Tagapagligtas, ang Anak ng Diyos."

Ikinalugod ni Hesus ang sagot ngunit sinabi niyang hindi kay Simon Pedro o sa talinong taglay ng isang mangingisda o sa tagal ng kanilang pinagsamahan nagmula ang sagot kundi sa kapangyarihan ng Ama. Sa Diyos nagmula ang inspirasyon kaya ganoon ang naging sagot ni Simon Pedro. Mapalad si Simon Pedro dahil nagpakilala ang Diyos sa kanya ng personal.

Kung ako kaya ang tanungin ni Hesus—"Sino ako para sa 'yo?"—paano ko kaya sasagutin? 

Marami akong puwedeng isagot: kapatid, kaibigan, kasama, guro, tagapagtanggol, tagatubos ng kasalanan...walang katapusan ang maaaring ilista rito. Subalit may mga tanong na hindi kailangan ng sagot. Minsan, kailangan lang nating pagnilayan kumbakit ba tayo tinatanong dahil doon makikita natin ang kalooban ng nagtatanong. Hindi kailangang sumagot; baka mas kailangan natin ang makinig. Baka mas kailangan nating kilalanin ang nagtatanong kaysa isipin kung ano ang isasagot.

Noong tinanong ng Diyos sina Adan at Eba—"Nasaan kayo?"—hindi Siya nagtatanong kung saang lupalop sila napadpad. Iniimbitahan sila ng Diyos na pagnilayan nila kung nasaan ang kanilang kalooban, kung bakit napalayo sila sa Diyos.

Ganoon din siguro ang paraan ng pagtatanong ni Hesus. Nag-iimbita siyang pagnilayan natin kung sino ba siya sa ating personal na kalooban. Kung nasaan ba si Hesus sa ating mga puso. Malapit ba siya o malayo? O kumbakit tinatanong niya rin tayo kung nakikita ba natin siya sa ating buhay.

Naniniwala akong si Hesus ay buhay at kasama pa rin natin hanggang ngayon. Nararamdaman ko ang kanyang presensya sa pamamagitan ng paggalaw sa aking buhay ng handog niyang Espiritu Santo. Mas mabuti sigurong harapin ang buhay nang kinikilala si Hesus kaysa itigil sandali ang buhay upang maisip kung ano ang isasagot sa tanong ni Hesus. Dahil sa mismong buhay natin makikita si Hesus.

Sa personal na karanasan, naramdaman ko ang misteryong pagkilos ng Espiritu Santo. Isang hapon, habang nagninilay ay natanong ko ang aking sarili, bakit kaya sa tagal ko nang nasa Parish Youth Ministry at sa dalas kong pagpunta sa simbahan, ni hindi ko naramdamang may Vocation Ministry? Siyempre hindi ko iyon masagot, ngunit ipinagdasal kong sana'y makilala ko rin ang mga kasapi ng Vocation Ministry dahil sa likod ng aking isip, ninanais kong makasali roon upang makatulong sa aking paglago bilang kabataang naghahangad mapaglingkuran ang Diyos sa pamamagitan ng pagsagot sa tawag ng bokasyon. Noong gabi ring iyon, may balitang dumating na di ko inaasahan. Sa isang iglap, magbabago pala ang pamunuan ng Vocation Ministry at tinanong ako ni Padre kung maaari kong tanggapin ang isang posisyon doon. Naisip ko, ganoon pala magpakilala ang Diyos. Hindi mo Siya makikita pero mararamdaman mong Siya nga iyon na kumikilos sa aking buhay.

Ito ngayon ang ikalawa at huli kong punto tungkol sa Ebanghelyo ngayong Linggo. Kalakip ng pagpapakilala ni Hesus ay ang imbitasyong sundan Siya. Nakilala ni Simon Pedro si Hesus kaya tinawag siya upang maging bato na magsisilbing sandigan ng Simbahan. At ang pagtawag ng Diyos ay walang hanggan; hindi matatalo kahit ng kamatayan. Subalit nasa atin ang kalayaan sa pagsagot. 

Kaya naman noong ako'y imbitahan ni Padre na maging kasapi ng Vocation Ministry, gaya noong imbitahan niya rin akong tulungan ang Tarcisian Adorers ng simbahan, sumagot ako ng "oo" pagkatapos kong manalangin sa Diyos na tulungan Niya ako sa aking pagsagot.

Patuloy ang pagpapakilala ng Diyos. Patuloy ang pagtawag ng Diyos. Nasa ating mga palad kung kikilalanin natin Siya, at kung papakinggan natin ang tawag Niya. Patuloy tayong magdasal at magnilay upang makilala natin nang lubos si Hesus sa ating buhay. At kung mayroon Siyang ginagawang pagtawag, ipanalangin nating huwag tayong matakot na pakinggan at sundin ang tawag Niya. Amen.

Contemplating the Call of Matthew.

“Why does your teacher eat with tax collectors and sinners?” When Jesus saw Matthew, sitting at his customs table, Jesus must have seen how the people despised this tax collector. Jesus had to sense that this kind of resentment and rejection did things to a tax collector. He had to immediately feel compassion on Matthew and what it had done to him. Had it made him defensive and thick skinned? Had he become gruff and insensitive to others? Did he bark and push others away?

I imagine that the first thing Matthew noticed was how Jesus was looking at him. Could it have been that the first experience Matthew had of Jesus was that Jesus was simply looking at him in a way no one had ever looked at him? When their eyes met, Matthew must have seen love and compassion, not blame and judgment. Jesus did not look on him with hate and contempt. Jesus simply looked at him with care.

As I picture the scene, Matthew immediately sensed that Jesus somehow understood the predicament he was in. He got himself into this and he'd not been an attractive character at all. He played the role people had put him in. But, Jesus didn't fix him in that role somehow. Before he uttered a word, Jesus' eyes must have said to Matthew, "I know this isn't really you. I understand how much playing this role is distorting you, souring you, hardening you." It was as though Jesus' face, and the sadness it revealed, reflected the sadness in Matthew's heart.

"Follow me." The words must have made their ways straight to Matthew's heart. Never had his heart been so opened by such understanding, compassion and loving acceptance. For a moment, he must have thought, "Me? I'm just a ... I can't change ... I'm stuck here ... And, what'll they say about ..." But, those protests surely were replaced with something responding from deep inside that welcomed this call, this liberation, this vote of confidence more than anything in the world. Without a word, with their eyes still locked in that communication of intimacy, Matthew's heart said, "Yes! Amen! I'm yours!" Nothing else had a hold on him. There were no excuses, doubts or fears. Matthew had been healed as he had been called. His yes was his surrender to being loved.

Can we look up from our own custom table today and see Jesus looking at us with compassion and love? He knows and understands whatever has us locked into roles, images, patterns that aren't very attractive and that we don't really like about ourselves. Can we let ourselves experience and feel his love? On the other side of that loving acceptance, there's a freedom to imagine him calling us today, in our situation, and say "Follow me."

Reflection on the Most Lovable Heart of Jesus.

We have three Hearts to adore in our Savior which, nevertheless, are but one single Heart by their intimate union. The first is his divine Heart, which is God, for God is love; it is also the eternal love of the Word in the bosom of the Father which, with the love of the Father, is the source of the Spirit. The second is his spiritual Heart, which is the higher function of his soul, where the Holy Spirit wonderfully lives and reigns, and concentrates the treasures of the wisdom and knowledge of God; it is also his human will, whose work is love, love to the extent of laying down his life for us in obedience to the Father. Finally, the third is the organ of the body, hypostatically united to the Word, shaped by the Holy Spirit from the blood of his loving mother and pierced by a lance on the cross.

The most lovable Heart of Jesus is a furnace of love. He loves the Father eternally, immensely, and infinitely. He loves his Mother without measure or limit, which is abundantly proven by the inconceivable graces he has granted her. He also loves the Church—triumphant, suffering and militant—whose sacraments, especially the Eucharist, which is a summary of all the wonders of God’s goodness, are so many inexhaustible sources of grace and holiness flowing, as from an ocean, from the Sacred Heart of our Savior. Finally, he loves each and every one of us as he is loved by the Father. That is why he did everything and suffered everything to withdraw us from the abyss of evil in which we have been thrown by our sinfulness, and made us children of God, members of Christ, heirs of God with Christ, having the same kingdom that the Father gave his Son.

Our duty to this most loving Heart consists in this: that we adore him, praise him, bless him, glorify him, give him thanks and ask his forgiveness for ail that he suffered because of our sins; also, that we offer him, in atonement, all the joy given him by those who love and all the affliction endured by us for the sake of his love; and finally, that we love him fervently. We must also make use of this Heart, because it is ours: the eternal Father, the Holy Spirit, Mary, and Jesus himself have given it to us, to be our refuge in need, our revelation in doubt, and our treasure in difficulty. Moreover, they gave it to us not only to be the model and norm of our life, but also to be our very own Heart, so that we might, through this wonderful Heart, fulfill our duty to God and neighbor.

The importance of the birth of St. John the Baptist.

The Church observes the birth of John as a hallowed event. We have no such commemoration for any other fathers; but it is significant that we celebrate the birthdays of John and of Jesus. This day cannot be passed by. And even if my explanation does not match the dignity of the feast, you may still meditate on it with great depth and profit.

John is born of a woman too old for childbirth; Christ was born of a youthful virgin. The news of John’s birth was met with incredulity, and his father was struck dumb. Christ’s birth was believed, and he was conceived through faith.

John, then, appears as the boundary between the two testaments, the old and the new. That he is a sort of boundary the Lord himself bears witness, when he speaks of the law and the prophets up until John the Baptist. Thus he represents times past and is the herald of the new era to come. As a representative of the past, he is born of aged parents; as herald of the new, he is declared to be a prophet while still in his mother’s womb. For when yet unborn, he leapt in his mother’s womb at the arrival of blessed Mary. In that womb he had already been designated a prophet, even before he was born; it was revealed that he was to be Christ’s precursor, before they ever saw one another. These are divine happenings, going beyond the limits of our human fraility. Eventually he is born, he receives his name, his father’s tongue is loosened. See how these events reflect reality.

Zechariah is silent and loses his voice until John, the precursor of the Lord, is born and restores his voice. The silence of Zechariah is nothing but the age of prophecy lying hidden, obscured, as it were, and concealed before the preaching of Christ. At John’s arrival, it becomes clear when the one who was being prophesied is about to come. The release of Zechariah’s voice at the birth of John is a parallel to the rending of the veil at Christ’s crucifixion. If John were announcing his own coming, Zechariah’s lips would not have been opened. The tongue is loosened because a voice is born. For when John was preaching the Lord’s coming he was asked: Who are you? And he replied: I am the voice of one crying in the wilderness. The voice is John, but the Lord in the beginning was the Word. John was a voice that lasted only for a time; Christ, the Word in the beginning, is eternal.

Corpus Christi Reflection.

Eating is important stuff, but there is also something very intimate about it. What I mean to say is that you don’t typically invite people over for dinner if you don’t like them because sharing food together is something that is communal and it’s also a gesture of friendship and love.  For this reason, the words “Can you stay for dinner?” are the most Christian words we can say to another person.

What, then, does it mean for Christ to invite us to share in a meal that is Himself? It means that we are His friends and that He loves us. It means that no matter how many times we fail
to follow Him through sin, He always invites us back to His table where He Himself nourishes and strengthens us.

Because of what this sacrament means and the way in which it draws us both closer to Christ and to each other, I think of this as the most beautiful sacrament entrusted to the Church by Jesus. But at the same time, this sacrament presents one of the biggest issues in the Church. I love to talk about the experience of receiving Our Lord rather than define what the Catholic Church teaches about transubstantiation and the nature of the Eucharist. Why? Because we already don’t fully perceive Christ in the Eucharist! We know through faith that Jesus is truly present, but our senses do not perceive it. So, then, if we look at the Eucharist only through the lens of study, we can still fail to realize what a gift and what a mystery this sacrament truly is for us.

Transubstantiation is not some distant, abstract doctrine that must be memorized. It is a wonderful reality that takes place at every Mass. It is something we must all undergo: a transformation of ordinary bread and wine that, when received with faith and love, has the power to transform even the most hardened of hearts and the most unrepentant of sinners.

One of the things that amazes me about us human beings is how forgetful and ungrateful we can be. How many times have we sat through Mass, persevered through the homily, waited in line, heard the priest or lay minister say “The Body of Christ”, and then stuck out our hands thinking yeah, okay, whatever “Amen”? I’m not pointing any fingers at anyone here except myself, because I’ve done this often. But do you ever stop and think about Who you’re receiving? Does it ever strike you as you hold the consecrated Host that you hold Jesus Christ in your hands?

Jesus shows us a tremendous amount of love in this sacrament, so much so that it’s far beyond words. He is the God of the universe, and yet He humbles Himself. He is the Almighty, and yet He deigns to come to us, His creatures, as food. What more could we possibly ask for? Our God comes to us to give Himself to us Body, Blood, Soul, and Divinity. What more could we ever want?

Dahilan kumbakit pumupunta ako ng simbahan.

Hindi ako pumupunta ng simbahan dahil pinilit ako. Hindi ako pumupunta ng simbahan dahil natatakot ako sa impyerno kapag hindi ako pumunta. Hindi ako pumupunta dahil feeling ko banal o relihiyoso ako.

Pumupunta ako ng simbahan dahil gusto kong bigyang-dangal ang Diyos na pinananaligan ko. Para sa akin, talagang naririto ang Diyos gaya ng talagang naririto't nakikita natin ang araw; sa pamamagitan Niya, nakikita natin ang lahat ng bagay. Mararamdaman ang presensya ng Diyos sa marahang ihip ng hangin, sa paboritong kanta, kahit sa biglang sumusulpot na advertisement sa YouTube (pero hindi nakakainis ang Diyos). Pumupunta ako sa simbahan upang manalangin at magpuri sa Diyos kasama ang ibang tao, dahil hindi ako nag-iisa sa paglalakbay ko sa buhay. Iba't ibang edad, lahi, mukha at mga paniniwala sa buhay ang pinagsasama't pinag-iisa ni Hesus, na siyang tunay na nagmamahal maging sino man tayo.

Higit sa lahat, pumupunta ako ng simbahan upang tanggapin ang Eukaristiya - ang Katawan at Dugo, Espiritu at Kabanalan ni Hesus. Inaalala ko ang pagmamahal ni Hesus, maging hanggang sa kanyang kamatayan. Sobrang hinahangad ko laging makatanggap ng Komunyon; hindi lang siya basta wafer kundi tunay na presensya ni Hesus sa anyo ng tinapay. Sa pagdiriwang ng Banal na Hapunan laging nasa ating piling ang Diyos.

Inaanyayahan ko kayo, maging Katoliko man o hindi, na magtungo ngayong Linggo sa inyo-inyong simbahan. Hayaan ninyong kausapin kayo ng Diyos, sa pinakakakaibang paraan. Mahalin natin ang mga paniniwala't tradisyon ng mga Kristiyano. Tayo'y mga anak ng iisang Diyos. At dahil sa pagpapadala ng Diyos sa Banal na Espiritu, tayo ngayon ay napagsasama't napag-iisa.

Maligayang Araw sa Banal na Simbahang Katolika! Ang kaisa-isa, tunay na apostolikong Simbahang itinatag mismo ni Hesus.

Aba Ginoong Maria.

ABA GINOONG MARIA. Sa aking palagay, malamang ito ang isa sa mga unang panalangin itunuro sa atin ng ating mga magulang. Isang panalanging ipinasa sa ating mga lolo at lola, ng kanilang mga lola at lolo. Ilang beses ko na rin kasing nasaksihan ito sa aming parokya. Kung paano itinuturo ng isang ina o isang ama ang panalanging ito sa kanyang anak. Bago umalis ng bahay at pumasok sa paaralan. Bago kumain ng hapunan matapos maglaro. Bago matulog matapos gawin ang assignment.

Malamang, unang nagisnan din natin ang panalanging ito mula sa mga madre at mga katekista. Sa unang pagtanggap natin ng mga sakramento ng simbahan. Sa binyag. Sa unang kumpisal. Sa ating first communion. At tila nga nakagisnan na rin natin ang panalanging ito sa iba’t ibang panahon ng ating simbahan. Tuwing Oktubre. Tuwing Pasko at Bagong Taon. Tuwing Biyernes Santo at Linggo ng Muling Pagkabuhay.


Madalas nga, hindi tayo malay na isinasambit na pala natin ang panalanging ito sa samu’t saring ritwal nating mga Pinoy. Bilang panghele sa anak. Habang nagbabantay sa ospital. Habang nakasakay sa FX papuntang opisina. Madalas, nananalangin tayo sa ating Mahal na Ina, kung may hinihiling tayo. Bago tayo mag-abroad para magtrabaho ay dinadalaw natin siya sa Antipolo. Bago tayo mag job interview ay nagno-nobena tayo sa Baclaran. Bago tayo mag-board exam ay dumadayo pa tayo sa Manaoag. 


Napapansin ko nga, madalas may mga rosaryong nakatago sa ating mga bulsa. Lalo nga itong patagong nakalihim sa bulsa ng mga kalalakihan o lantaran na ring nakasabit sa mga motorbike. Ginagamit man natin itong agimat o panlaban sa masama. Ito ang ating dala-dala, construction worker man tayo sa site o sales lady sa isang department store. At inilalabas mula sa taguan at idinadasal habang nakatirik ang dyip sa trapik. O di naman kaya’y kung tayo ay pauwi na, sakay sa MRT.

At madalas kung tayo’y nagkaka-krisis bilang pamilya o sambayanan, ito ang panalanging paulit-ulit nating binabanggit. Nakakailang Aba Ginoong Maria kaya ang isang ina habang hinihintay ang resulta ng kanyang biopsy test? Nakakailang Aba Ginoong Maria kaya ang isang tatay habang isinusugod ang anak na naaksidente at duguan? At nakakailang Aba Ginong Maria kaya ang isang binata habang hinihintay niya ang sagot ng kasintahang nililigawan?

At kung titingnan natin ang kasaysayan ng ating bansa, ilang daang Aba Ginoong Maria kaya ang isinamo ng mga katipunero para makamit ang kalayaan? Ilang daang Aba Ginoong Maria kaya ang ipinalangin ng mga gerilya sa gitna ng digmaan? At ilang libong Aba Ginoong Maria kaya ang isinamo sa EDSA noong 1986 at 2001 sa gitna ng di katiyakan at pag-aalinlangan?
Kung ito ang panalanging ating unang natutunan, tila ito rin ang huling panalanging ating isinasambit sa bingit ng kamatayan. Nabalitaan natin noon kung paano yumao si Pangulong Cory Aquino. Sa ikalimang misteryo ng hapis, huling huminga raw ang ating mahal na Pangulo. At sa mga sumunod na araw, ating nasaksihan kung paano inihatid ng panalanging ito si Tita Cory mula simbahan hanggang sa kanyang huling hantungan. 

Bakit kaya malapit sa ating mga puso ang panalanging ito? Sa aking palagay, may tatlong dahilan kung bakit nakagisnan at nakaukit na sa ating mga puso ang panalangin ni Maria. Unang dahilan: dahil sa biyaya at pangako. Ikalawang dahilan: dahil sa galak at pasasalamat. At ikatlong dahilan: dahil sa pagsamo at pagapapaubaya. 

At habang patuloy nating dinarasal ang Aba Ginoong Maria, mamumulat tayo na lalalim ang ating pananampalataya, pag-asa at pagmamahal. Sa gitna ng biyaya at pangako, namamayani pala ang pananampalataya. Sa gitna ng galak at pasasalamat, matatagpuan pala ang pag-asa. At sa gitna ng pagsamo at pagpapaubaya, magwawagi pala ang pagmamahal. 

Kaya naman, hanggang may isang batang nagdarasal ng Aba Ginoong Maria nang buong pananampalataya, malalampasan natin ang disyerto at makakamit natin ang lupang pangako. Naniniwala akong hanggang may isang binatang nakaluhod at nagdarasal ng Aba Ginoong Maria, may pag-asa pa rin ang ating bayan. At hanggang may isang lolo na nagdarasal ng Aba Ginoong Maria sa tabi ng kanyang irog, limampung taon na ang nakararaan, mamamayani pa rin ang pagmamahal natin sa kapuwa at sa bayan.

Kaya marahil sa kasaysayan ng ating mga pamilya at sa kasaysayan ng bayan, tugmang-tugma ang panalanging ito. Sa panahon man ng kagipitan at di katiyakan, nariyan ang ating Mahal na Ina. Akmang-akma ang panalanging ito, maging isa man tayong sundalong isinabak sa Mindanao, o isang pulis na gustong manatiling tapat kahit corrupt na ang hepe ng kanyang himpilan. Tugmang-tugma ang panalanging ito, maging estudyante man tayo ng Ateneo, taas-noong inaawit pa rin ito sa gitna ng pagkatalo o di kaya’y isang sastre sa Sapang Palay, tuwang-tuwa na nakapasa ang kanyang anak sa UP. At masasamahan tayo ng panalanging ito sa gitna ng kadiliman at kahirapan. Sa simbahan na matatagpuan sa tagpi-tagping barung-barong sa Navotas na malapit nang ma-demolish. O di kaya’y sa mga nagsisilakihang mga simbahan sa Roma at Milan, punung-puno ng ating mga kababayang sabik umuwi dahil malayo sa mga pinanggalingan. Mapapasaatin ang panalanging ito sa gitna ng paghahanap natin ng kasagutan sa napakasalimuot na suliranin ng ating bayan. Sa gitna ng mga tanong na tila walang kasagutan.

Batid kong lahat tayo ay may mga ipinapanalanging mga biyaya at pangako. Batid kong lahat tayo ay may nais ipaabot na galak at pasasalamat. At batid kong lahat tayo ay may itinatagong mga pagsamo at pagpapapaubaya. Kaya’t sa gitna ng katahimikan at sa gabay ng ating Mahal na Ina, taglay ang pananampalataya, pag-asa at pagmamahal, lagi at lagi sana tayong manalangin:

Aba Ginoong Maria, napupuno ka ng grasya.
Ang Panginoong Diyos ay sumasaiyo.
Bukod kang pinagpala sa babaeng lahat
At pinagpala rin naman ang iyong Anak na si Hesus.
Santa Maria, Ina ng Diyos.
Ipanalangin mo kaming makasalanan.
Ngayon at kung kami’y mamamatay.
Amen.

Panalangin sa Araw ng mga Ina

Diyos na pinagmumulan ng Buhay
Diyos ng mga babaeng banal tulad nina Sara, Ruth, at Rebecca.
Diyos ni Elisabet na ina ni Juan Bautista

Diyos ng Mahal na Birheng Maria na ina ng iyong Anak na si Hesu-Kristo,
dinggin po ninyo ang aming panalangin, at pagkalooban ng pagbabasbas
ang lahat ng mga ina at lolang natitipon sa lugar na ito.

Basbasan mo po sila ng lakas na nagmumula sa iyong Banal na Espiritu
sapagkat sa pamamagitan nila natutunan ng mga anak at apo
kung paanong tumayo at lumakad,
kung paanong magsalita at maglaro,
at kung paanong makalapit sa Iyong banal na harapan
sa pamamagitan ng tapat na pananalangin.

Pagkalooban mo po sila ng biyayang makiisa sa Iyong Banal na Hapag
at matanggap ang Pagkaing nagbibigay buhay
sapagkat sila ang mga nagtaguyod at nagpakain sa amin
at sila din ang nagturo sa amin kung paanong itaguyod ang aming mga sarili
at ang aming mga pamilya.

Pagkalooban mo po sila ng kalusugan at kapayapaan,
ng galak at kaligayahan,
at ng pagkakataong kami’y kanilang maipagmalaki bilang mga anak.

Pagkalooban mo din po sila ng mga kaibigang mananatiling tapat
upang kanilang patuloy na madama ang Iyong pagkalinga’t pagmamahal.

Gayundin aming isinasama sa panalangin ang mga babaeng walang nakakaalaala
lalo na ang mga tahimik na itinataguyod ang kanilang pamilya,
naglilingkod ng may kababaang-loob, at nagtitiis ng hirap sa buhay para sa kapakanan ng kanilang asawa’t mga anak.

Kaya ang aming hiling, O Diyos ng kadalisayan,
na ika’y manahan sa aming lahat na naririto,
sa ngalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo. Amen.

Ina ng mga Walang Mag-ampon, ipanalangin mo kami.

Totus Tuus, Maria

Ang blogpost na ito ay isang pag-alala kay Pope John Paul II na, sa darating na Linggo, pormal nang itatanghal bilang Santo ng Simbahang Katolika. Hindi ko siya kailanman nakita ng personal, ngunit siya ang unang Pope na nakilala ko noong bata pa at alam kong marami sa mga Pilipino hanggang ngayon ay minamahal siya. Nagkaroon kami ng koneksyon ni Pope John Paul dahil sa malalim niya ring pagmamahal sa isang babae—si Maria, ang Ina ni Hesus.

Ang pagmamahal ni Pope John Paul kay Maria ay napakahalaga sa kanyang buhay-espiritwal kaya nga pinili niya ang Totus Tuus bilang kanyang apostolic motto. Ito'y isang katagang Latin na ang ibig sabihin sa Ingles ay "totally yours," o sa Filipino ay "iyong-iyo." Ipinahahayag nito ang kanyang mapagmahal na debosyon at personal na konsekrasyon sa Mahal na Birheng Maria base na rin sa espiritwal na buhay at mga akda ni San Louise-Marie Grignion de Montfort.

Ang dalawang salitang ito ay halaw mula sa panalanging pang-konsekrasyon na matatagpuan sa isa sa mga aklat ni San Louis de Montfort, ang True Devotion to Mary. Ang kumpletong teksto ng panalangin ay ganito: Totus tuus ego sum, et omnia mea tua sunt. Accipio te in mea omnia. Praebe mini cor tuum, Maria. (I belong entirely to you, and all that I have is yours. I take you from my all. O Mary, give me your heart.)

Sabi noon ni Pope John Paul na noong siya ay batang seminarista pa lamang, binasa niya nang paulit-ulit at maraming beses ang ilan sa mga akda ni San Louis de Montfort. Ito'y napakahalagang bahagi ng kanyang buhay. Naintindihan niya mula noon na hindi puwedeng kalimutan ang Ina ng Diyos kung susundin niya ang tawag ng Diyos na Tatlong Persona.

Matagal din bago lumago ang pag-ibig ko sa Banal na Ina, kahit ang buto ng debosyon ay dati nang naitanim sa akin. Nang lumaki sa Marikina, nakilala ko si Maria sa pangalang Ina ng mga Walang Mag-ampon o mas tinatawag kong OLA. Mula noong high school, dumaraan muna ako sa Simbahan ni OLA, ilang lakaran lamang sa likod ng aming paaralan saka ako doon sasakay pauwi. Hindi ko pa alam ang kuwento niya kumbakit siya tinawag na OLA.

Noong ako nama'y nasa elementarya at naeengganyo sa mga kuwento ng mga katekista, nakabisado ko ang mga misteryo ng Santo Rosario. Galing pa man din ang pinakapaborito kong rosaryo sa yumaong si Presidente Cory Aquino, talagang gustong-gusto kong gamitin iyon. Doon ako nahumaling sa pagdarasal ng rosaryo, sa hamon ni Tita Cory na ang bawat isa sa amin ay magdasal nito para sa bayan at sa aming pamilya. 

Taong 2012 noon, kagagaling ko lamang sa Cebu at nakiisa sa National Thanksgiving Mass in honor of Saint Pedro Calungsod, nang magsimulang magpakilala si Maria sa akin. Sa isang malalim na paraan. Bilang Ina ng mga Walang Mag-ampon. Nagpakilala siya bilang OLA na noon pa ma'y gusto ko nang malaman kung sino siya.

Tuwing Lunes ng gabi, sumasama ako sa pagdarasal ng rosaryo habang madilim sa simbahan at si OLA lang sa altar ang pinagmumulan ng liwanag. Paglaon, dinala rin siya sa iba't ibang kapilya bilang bahagi ng programang Lakbay-Dalaw, ilang linggo bago ang pista. Habang nagaganap ang mga iyon, sa pagitan ng trabaho at pagpapahinga sa bahay, sinubukan kong tuklasin kung sino si OLA. Wala masyadong kuwento sa kanya; mas naisulat ang kuwento ng pinagmulan niya sa Valencia, Spain at maging ang OLA sa Sta. Ana, Manila. Sa mga kuwento-kuwento at ilang babasahin ko nakilala kung ano ang natatangi sa OLA ng Marikina.

Bunga ng aking pag-alam, mas lalo ko na siyang minahal at laging hinihingan ng tulong. Madalas, payo. Siya ang tinatawagan ko sa panahong nalilito ako, at siya ang modelo ko sa pagmamahal ko kay Hesus at pagsunod sa kalooban ng Diyos.

Natatangi sa kanya kumpara sa ibang mga imahen ni Maria sa buong bansa ang kalong niyang Niño Jesus. Lahat ng nakitang Hesus na bitbit ni Maria ay nakaharap sa tao. Tanging sa imahen ng Birhen ng Marikina ko lamang nakita ang batang Hesus na hindi nakatingin sa tao kundi sa kanyang Mahal na Ina. Bakit kaya ganoon? Napaisip ako. Dahil lang kaya sa mga may-ari o camarero nito? Dahil sa dating pari ng simbahan? May dahilan, pakiramdam ko. At habang nakaluhod at nagdarasal sa harapan niya, doon ko naisip ang posibleng sagot. Nakatingin ang batang Hesus kay Maria dahil may gustong ipabatid si Hesus sa atin. Na upang maipakita ni Hesus na tanging kay Maria tayo makahuhugot ng modelo ng pag-ibig sa Diyos. Dahil higit sa sinomang tao sa mundo, namatay na o buhay o mabubuhay pa lang, tanging si Maria lamang ang may isandaang porsiyentong pagmamahal kay Hesus.

Ito rin ang isinabuhay ni Pope John Paul. Kay Maria siya humugot ng inspirasyon kung paano mahalin at paglingkuran ang Diyos. Kung kaya't kay Maria ko rin utang ang inspirasyong mahalin ang Diyos. Siya ang Ina ng bokasyon. Siya ang Ina ng mundo.

There is no place like home.

Matagal din pala ang siyam na araw na bakasyon. Ang nagdaang mga araw sa bahay ay tila mga araw ng retreat, ng pagtahimik sandali sa mga sistema at pakikinig sa nakabibinging katahimikan sa lugar kung saan ako lumaki: sa bahay.

Napakahalagang magpahinga. At higit na makapagpapahinga sa loob ng bahay. There is really no place like home. Walang tatalo sa paghiga lamang sa kama sa loob ng mahabang oras nang walang ginagawa kundi ang magpahinga.

Habang nasa bahay at walang ginagawa, nagmuni-muni ako tungkol sa bahay. Na-miss ko ang bahay. Kung sakaling makapagkukuwento ito ng mga istorya, ilalahad nito kung paano ako lumaki, ipapaalala nito ang mga panahong ako'y nadapa at tinulungang makabanagon, panahong nagkasala at nakapagsisi, ilalahad nito ang kuwento ng aking bakasyon. 

Nagkaroon tuloy ako ng pagkakataong magnilay nitong nakalipas na siyam na araw; iyong isa ay tungkol sa pagpapatawad ng Diyos. Bakit kaya hinahayaan ng Diyos na magkasala ang tao at patatawarin din naman? Bakit hindi na lamang Niya gawing mapayapa ang mundo para sa lahat? Marami akong napagnilayang sagot. Ito ang pinakabuod: Nirerespeto ng Diyos ang ating kalayaang pumili at magdesisyon, isang regalong hindi babawiin ng Diyos dahil hindi Niya sinisiil ang anomang Kanyang nilikha. Hindi contradicting ang Kanyang pagka-Diyos. Siya ang Perpekto sa lahat ng perpekto.

At ngayong Sabado de Gloria, na-realize kong lahat tayo ay nasa estado ng paghihintay. Sa iba, ito'y pinaka-boring sa lahat ng gawain. Sino'ng hindi mababagot sa paghihintay? Pero may ibang punto ang Diyos ukol sa paghihintay. Tayo ay tinatawag Niya upang maghintay sa napakagandang araw, sa Pasko ng Muling Pagkabuhay. Kung magtitiwala tayo sa pag-asang hatid ng bawat nating paghihintay, siguradong may magandang plano ang Diyos. Maghihintay akong may buong pag-asa, gaya ng pag-asang pinanghawakan ko noon ilang buwan na ang nakaraan. Maghintay ako sa paghinog nitong hinahawakan kong pag-ibig.

Magtitiis ako sa paghihintay.

I beg to fall in love with Thee, my Lord.

"Hindi lang kita mahal, kundi 'in love' ako sa 'yo, at tinatawag kita kahit na ganyan ka." Ito yung mensaheng natanggap ko sa Diyos habang nasa Oremus (Lenten Eucharistic Adoration) kagabi. Basta na lang dumating iyan sa akin, at naniwala akong naroon Siya, kasama ko Siya.

Ang Diyos ay personal kong Diyos. Siya ang aking Diyos. Madalas napapalayo ako sa Kanya, sapagkat lagi kong nararamdamang sobrang buti ng Diyos para magkatotoo ang lahat. Too good to be true. Sa Oremus, sa pagkakataong napakalapit ng Diyos, narinig ko ang kakaibang kuwento tungkol sa pag-ibig Niya. Ang pag-ibig Niya ay lampas sa kayang abutin ng aking imahinasyon, marahil may mas mabigat na dahilan kaysa sakripisyo at pagpapakasakit. Ang dahilan ng pag-ibig ng Diyos ay laging mas higit sa kahit na anong dahilang maiisip natin. Laging mas matiisin, laging mas mapagpatawad, laging mas mapagbigay, at lalo pa Niya tayong minamahal hanggang sa puntong lumalim ang relasyon Niya sa atin; hanggang sa puntong ma-in love Siya sa atin. Mahal Niya kahit na sino. Hindi kailangang may magbago - ng ugali, ng paniniwala, ng buhay - para lang ibigin Niya. Manalig lang tayo sa Kanya. Na Siya'y buhay. Na Siya'y nagmamahal. Na Siya'y Panginoon at Diyos. Mahal Niya talaga tayo; tayo lang talaga ang nakakalimot sa katotohanang iyan. Kaya nagpapasalamat ako sa Kanya na pumasok Siya sa aking pusong hinayaan kong maging bukas kagabi. Salamat sa Kanya dahil naramdaman kong ako'y mahal.

Ito ngayon ang aking dasal, ang aking sagot sa Diyos ng pag-ibig, sa Diyos na unang na-in love sa akin bago pa man ako makaramdam ng pagmamahal sa Kanya. 

I beg to fall in love with Thee, my Lord with every breath of life I take. I beg to fall in love with Thee, my Lord, its every beat, I to Thee forsake.

For even if my thoughts fall short of knowing You, and even if my will runs terrified, Your passion thins the darkness of my soul, shed it light, breaths it life, stills the murmur of the night.

I beg to fall in love with Thee, my Lord with every breath of life I take. I beg to fall in love with Thee, my Lord, its every beat, I to Thee forsake.

For even if my heart falls short of loving You, and even if my spirit hides away, Your love for me surpasses all my fears, all I do, all I am, all that I can ever be.

I beg to fall in love with Thee, my Lord with every breath of life I take. I beg to fall in love with Thee, my Lord, its every beat, I to Thee forsake.

Lalong napatatak sa aking isipan na pwede pa rin akong tawagin at yakapin ng Diyos kahit na may lamat sa aming relasyon dahil sa mga nagawa ko noon: infidelity, despair, selfishness. Tinanong ko muli yaong lagi kong tinatanong sa Kanya, "O Diyos ko, tinatawag Mo ba talaga ako sa ganyang buhay?" Marami akong natatanggap na sagot; lahat ay nakasentro patungo sa pagpapahayag Niya ng pag-ibig sa akin, ngunit ang Oremus ay naiiba sa mga dating retreat na nadaluhan ko. Hindi lang ito basta retreat. Ubod ng pagpapakumbaba ang Diyos na naramdaman ko kagabi. Ganoon pa rin ang sagot Niya, "Oo, tinatawag kita, kahit na ganyan ka." Nakakaiyak at nakakapatid ng sandaling hininga. Para akong basag na plato at sugatan pero mapaghilom Siya. Sa gitna ng paghawak ko sa tela, gaya ng babaeng humawak sa Kanyang damit at gumaling, na-realize ko ang isang proof na talagang minamahal ako ng Diyos. Ito ay yung pagkakaloob Niya sa akin ng desire o hangaring magpursige para sa pipiliin kong bokasyon. Naisip kong sapat na iyon para kahit papano ay makatulong sa aking patuloy na pagtatanong at paglalakbay patungo sa inaasam kong pagpasok sa seminaryo.

Nawa'y naramdaman din ng mga nagsidalo sa Oremus ang nagmamahal na Diyos, gaya ng naramdaman kong pagtabi Niya sa aking piling. Nawa'y patuloy tayong gabayan at ingatan ni Hesus na nabubuhay at naghahari sa mundo ngayon.

Kapag nagpatawad ang Diyos...

Ang sabi ng Poong mahal,
"Sa daigdig ako'y ilaw.
Kapag ako ay sinundan,
ang dilim ay mapaparam
at sa aki'y mabubuhay."


Kapag nagpatawad ang Diyos, pinatatawad Niya ang lahat-lahat. Walang kalahati, walang hindi buo sa panukat ng Diyos. Isa ito sa nahihirapan tayong intindihin dahil ang buhay natin ay madalas na nakokondisyon ng mga "kung" at "pero". Mahirap para sa ating paniwalaan na may isang kayang magpatawad ng lahat-lahat.

Ngunit sa kaibuturan ng puso natin, ito yung hinahanap-hanap natin. Bawat isa sa atin ay mayroong pakiramdam na pagdududa ngunit umaasa.

Puno ng masasaya at malulungkot na sandali ang buhay. Kahit iyong pinakamagagaling sa atin ay nakararanas din na malasin ang kanyang araw. Kailangan nating lahat ng isang kilala natin na hahawi sa ating pangamba at sa halip na tayo'y mag-alala, ipapakita sa atin ang halaga ng ating buhay. Laging may pag-asa tayong bumangon muli. 

Kung ang bulag nga sa Ebanghelyo ay napagaling ni Hesus, tayo pa kayang sumasampalataya sa Kanya. Iisa lang naman ang nais ng Panginoon, ang tayo'y makabahagi Niya sa Kanyang kaharian sa langit. Paano ito makakamit? Mahirap, kung pananaw nating mga tao ang gagamiting sukatan. Ngunit sa sukatan o timbangan ng Diyos, hindi natin alam pero baka nga madali lamang. Kailangan lang natin Siyang sundan. Sapagkat Siya ang ilaw na gagabay sa atin. Mumunti ang krus na pasan natin kumpara sa pinasan Niya noon. Natubos na tayo sa putik ng kasalanan; hindi na tayo dapat maputikan pa ng paulit-ulit, araw-araw.

Ang kababaang-loob ng Diyos ay katumbas ng kalayaan ng tao.

Ngayong araw ay ipinagdiriwang natin ang dakilang kapistahan ng Pagpapahayag ng Diyos kay Maria sa pamamagitan ni Anghel Gabriel, o ang Solemn Feast of the Annunciation. Inaalala natin kung paanong dalawang libing taon na ang nakalipas ay humingi ng pabor ang Diyos sa tao. Nangyari ito noong hilingin ng Diyos kay Maria na maging ina ng Kanyang Anak, sa pamamagitan ng Espiritu Santo. 

Tinanong si Maria. Mayroon siyang pagpipilian. Maaari siyang humindi lalo na't alam naman nating nakatakda siyang pakasal kay Jose. Subalit, narinig natin ang matamis niyang "Oo." At dahil sa kanyang pagpayag, natupad ang plano ng Diyos na tayo ay matubos sa kasalanan.

Sa maraming pagkakataon, humaharap tayo sa mga sitwasyon na nangangailangan ng mabigat at seryosong pagdedesisyon. Ang bawat desisyon ay may nakaambang marami pang pagdedesisyon kalaunan. 

Ang kababaang-loob ng ating Diyos ang misteryo ng bawat bokasyon. Ang Diyos, na Siyang nakababatid ng lahat—na nakakakilala sa ating lahat, kung sino tayo, ano ang kaya at himdi natin kayang gawin—ay salamin ng pagpapakumbaba. Na sa tuwing tatawag Siya sa atin, una Niyang gagawin ay tanungin muna tayo: "Is it alright for you..." dahil nirerespeto Niya ang ating kalayaang pumili. 

Nahihiwatigan talaga ako kung naiisip na katumbas ng pagpapakumbaba ng Diyos ang kalayaan natin bilang tao. Na tunay ngang nais ng Diyos na tayo'y maging masaya sa bawat natin pagdedesisyon, sagutin man natin ng "oo" o "hindi" ang Kanyang tawag o imbitasyon.

Prayer to St. Joseph

To you, O Blessed Joseph, we come in our trials, and having asked the help of your most holy spouse, we confidently ask your patronage also. Through that sacred bond of charity which united you to the Immaculate Virgin Mother of God and through the fatherly love with which you embraced the Child Jesus, we humbly beg you to look graciously upon the beloved inheritance which Jesus Christ purchased by his blood, and to aid us in our necessities with your power and strength.

O most provident guardian of the Holy Family, defend the chosen children of Jesus Christ. Most beloved father, dispel the evil of falsehood and sin. Our most mighty protector, graciously assist us from heaven in our struggle with the powers of darkness. And just as you once saved the Child Jesus from mortal danger, so now defend God’s Holy Church from the snares of her enemies and from all adversity. Shield each one of us by your constant protection, so that, supported by your example and your help, we may be able to live a virtuous life, to die a holy death, and to obtain eternal happiness in heaven. Amen.

Forgiving out of Love is salvific.

Hindi ang pagpapakasakit ni Kristo ang ating kaligtasan. Hindi ang dami ng hagupit at sugat na tinamo Niya ang nagligtas at patuloy na nagliligtas sa atin. Iyong pagpapakasakit dahil sa pag-ibig ang siyang nagliligtas, hindi ang pagpapakasakit lamang.

Iniisip ko ngayon ang pag-aayuno sa pagkain at mga bagay na hilig kong gawin. Walang karne, walang tsokolate, walang soft drinks, walang panonood ng TV, walang panonood ng pelikula. Ilang araw ko na itong iniisip. Gusto kong magkaroon ng sariling pagpapakasakit upang makabahagi ko si Kristo sa kanyang pasyon. Ngunit sa aking pagmumuni-muni, napagtatanto kong wala naman akong dahilan, o siyang nag-uudyok sa aking gawin ito, o ng pag-ibig na nagtutulak sa aking gawin iyon. Gusto ko lang gawin iyon dahil lumaki akong iniisip na iyon ang dapat, at maging ang mga fast food restaurants nga ay nagtitinda ng isda kaysa ng karne, sapagkat iyon daw ang paraan ng pag-aayuno.

Ang pag-aayuno sa pagkain at mga hilig nating bagay o gawain ay talaga ngang pag-aayuno. Ngunit sa ganang akin, bawat isa sa atin ay may personal na paglalakbay, personal na sakripisyo, at personal na Kuwaresma.

Sa panahong ito ng Kuwaresma, ang pinakamahalagang sakripisyo na mula sa pag-ibig ay pagpapatawad. Pinakamahirap pero pinakamapanligtas na sakripisyo sa lahat. Hindi madali ang kalimutan ang sarili, at sumunod sa kagustuhan ng Diyos. Hindi madali na yakapin ang pagpapakumbaba. Kahit na hindi iyon madali, ang magpatawad dahil sa pag-ibig ang siyang pinakamahalagang pag-ibig. Masakit ang magpatawad ngunit iyon ang sa atin ay magliligtas.

Operari sequitur esse.

Walang tayong desisyon na hindi personal, sapagkat ang bawat nating desisyon ay nagbibigay kahulugan sa ating pagkatao - kung sino tayo bilang rasyonal na tao. Hindi tayo ginawa sa loob ng isang araw. Kung ano tayo ngayon ay dahil sa isang mabagal na ebolusyon. Ang bawat hakbang natin pasulong at maging paurong ay siyang bumubuo ng ating pagkatao, ng ating buhay-tao.

Kapag nakagagawa tayo ng pagkakamali, pwede nating piliin ang manatili sa ganoong sitwasyon at pwede rin nating piliin na maglakas-loob na magsisi at itama ang kamalian. Mahirap at napakatapang na pagdedesisyon.

Ang ibang tao at mga pangyayari sa mundo ay may mabuti at hindi mabuting maidudulot sa atin, ngunit ang pagdedesisyon para sa ating sarili ay sa sarili rin nating kagustuhan nagmumula. Ito sa palagay ko ang kahulugan ng katagang Latin na "operari sequitur esse." Sa mga scholastics at seminaristang nag-aaral ng Latin, alam nila ito: na ang bawat pagkilos ay dinidiktahan lamang ng ating pagkatao. Pero sa pananaw ko, nakikipagtalaban din talaga yung pagkilos at pagkatao. Kung ano ang kilos mo ay siyang pagkatao mo. At kaalinsabay nito, kung ano ang pagkatao mo ay siyang pagkilos mo. Hindi ba mas malinaw iyon?

Sa ganang akin, wala kang gagawing kilos na hindi sumasalamin sa pagkatao mo. Kung ikaw ay lingkod-simbahan, at iyon ang pagkatao mo, doon na rin iikot ang lahat ng pagkilos mo. Pero may "catch" ang katagang ito. Sapagkat may Diyos na siyang kaagapay natin sa ating buhay. Kaya may factor din siya sa ating pagkatao. Kung sa kanya iikot ang buo nating pagkatao, lahat ng ating kilos ay magiging kilos na dinikta ng Diyos, purong kagustuhan ng Diyos. 

Discernment.

“Have you ever thought about being a priest?”

It was totally random and out of the blue, yet quite coincidental as I had joked with my friends about being a priest a couple of days before. On retreat that weekend, I asked God what He thought, and after an hour of adoration, I knew that being a priest was a possibility. I have been praying, sometimes begging God to show me what my vocation is ever since that day.

To be honest, I felt lost. Some days I would think that being a priest was my calling, others that having a family was. In my life I would see signals everywhere — a bible verse that told me to be a priest and a baby that told me to be a dad. It distressed me; I was frustrated a lot of the time, and it began to wear on me. I was asking God why he didn’t just tell me what was up.

But then God showed me an opportunity — a discernment retreat run by the Archdiocese of Boston. Naturally, being so confused about what I should do with my life, I decided to attend.

Idid not go into the retreat with high expectations — I expected to find some clarity, yes, but I did not think that I would leave the retreat any more sure of my decision than when I arrived. I was right. Sort of. I still have no idea whether I want to be a priest, a dad, a single man, or a religious person. But I did discover two huge misconceptions I had about the discernment process.

1. YOUR VOCATION IS NOT A PROBLEM TO SOLVE

I was so worried about what the answer to this “problem” was that I wasn’t letting God work naturally in my life. The thing is, a vocation is not a problem to be solved. It’s a call from God to be loving, joyful, and holy. In other words, it is our true path to sainthood. I may still not know where God is calling me, but for the first time that doesn’t distress me.

I used to want God to just tell me the answer — now I want to experience the journey of finding out. It is odd, but I have never been happier about not knowing where God is calling me. For the first time I’ve truly realized that I don’t need to worry because God is not going to let me take the wrong path.

2. GOING TO A SEMINARY DOES NOT MEAN YOU HAVE TO BE A PRIEST

A seminary is just another step in the discernment process, and entering does not mean that your decision is final. The seminary is the best place to go if you really want to know God’s call for you, because it is there that you will discover whether priesthood is or isn’t for you. With this knowledge I now have a great desire in me to enter a seminary. I don’t want to go because I am totally sure I want to be a priest, but because I want to discover if I do.

For now I will continue to pray about my vocation and ask God to help me find it, but I will no longer ask Him to write the answer on the ground in front of me with lightning bolts. Instead I will wait patiently and know that God has plans for me and will not let me choose the wrong vocation.

Sa nagmamahal, walang mabigat at walang pabigat.

Sa sermon ni Bishop Francis, paulit-ulit niyang binanggit ang pangungusapmna ito. "Sa nagmamahal, walang mabigat at walang pabigat." Tama siya ngunit parang kayhirap paniwalaan nung una kong marinig ito. Paanong walang mabigat sa nagmamahal? Siyempre naisip ko yung mga may romantikong relasyon, lalo't katatapos lamang ng Araw ng mga Puso. Ang nagmamahal hindi maiiwasang magselos. Ang nagmamahal hindi maiiwasang masaktan. Hindi ba't mabigat ito? Hindi ba't pabigat ang mga ito? Sa damdamin, sa puso. 

Pero iba ang pananaw ni Bp. Francis. At naunawaan ko rin iyon. Kasi kung nagmamahal ka, ibibigay mo ang iyong buong sarili para sa minamahal mo. Sapagkat gayon ang pag-ibig na ipinakilala sa atin ni Hesus. Kung umiibig ka, hindi mo mararamdaman ang bigat dahil hindi iyon ang mahalaga. Ang mahalaga ay iyong pag-ibig mo, iyong iniibig mo. Hindi mo iindahin ang sakit o bigat.

Si Hesus mismo ang nagsabi sa atin na siya ang daan. Mahahanap natin ang daan kung susundan natin siya sa bawat pahina ng Biblia. Doon makikita natin siyang patuloy na nakikipag-usap at sumusunod sa kalooban ng Amang nagsugo sa kanya rito sa mundo. Noong parte na ng daan ang paghihirap, hindi nagtanong si Hesus ng "Bakit?" Hindi niya sinisi ang mga nanakit sa kanya. Nagpatuloy siya sa kanyang pananalangin sa halamanan, hanggang dugo ang maging pawis, upang patunayan ang dakilang pag-ibig ng Ama at nagawa niyang mapatawad at hindi magtanim ng galit sa mga nanakit sa kanya. Ito ang daan, at sa pagpapakita niya sa atin ng daan, binigyan tayo ni Hesus ng bagong perspektibo sa mga nararanasan nating paghihirap sa buhay.

Ang tunay na pagbabalik-loob ay ang pagpili sa daan ni Hesus, kung saan tinatanggap natin ang mabubuti at masasakit sa ating buhay at humihingi tayo ng kaunting lakas at pagtitiis at tapang na mapatawad ang mga taong nakasugat sa atin sa buhay. Ang pag-ibig man nila ay limitado at may pasubali, naidadala naman tayo sa paghahanap sa walang hanggan at walang pasubaling pag-ibig. Ang daan ni Hesus ang magdadala sa atin sa disyerto ng paghihirap at pagkabasag upang ating madama ang pag-ibig na laan ng tinatawag nating Diyos, ang kanyang Ama. 

Iyon ang punto kumbakit sa nagmamahal ay walang mabigat at walang pabigat. Wala nang pasubali, basta umiibig.

Paano kung tinatakasan natin ang Diyos?

Alam mo ba ang kuwento ni Jonas?

Marahil alam mo.

Siya yung ipinadala ng Diyos upang magpahayag ng kanyang utos sa mga taga-Nineveh, ngunit ginawa niya ang lahat upang makatakas sa plano ng Diyos. Sumakay siya sa isang barko at naglakbay palayo sa Nineveh. Subalit bago niya napansin, nabalahaw ang barko at umikot patungo sa kabilang direksyon dahil sa lakas ng bagyo. Napilitang itapon ng mga sakay ng barko ang kanilang mga dalahin upang gumaan ang sasakyang pandagat. Nang maisip ni Jonas ang kanyang kamalian, inamin niya ito sa kanyang sarili at nagboluntaryong maitapon din sa dagat kasama ng mga gamit. Sa pagkakataong iyon naisip niyang nagalit ang Diyos sa kanya. Sa pagkakataon ding iyon gumawa ang Diyos ng paraan upang mabago ang takbo ng buhay ni Jonas.

Nagpatuloy ang kuwento ni Jonas sa pagkakakain sa kanya ng malaking isda, hindi nasaktan at napatapon sa baybayin ng Nineveh. Doon siya naniwala na ano mang pagtatago ang gawin niya sa Diyos, hahanapin pa rin siya ng Diyos kahit saan hanggang sa mapagtanto niya na dinadala siya sa lugar kung saan siya tinatawag ng Diyos.

Sinubukang tumakas ni Jonas. Ngunit natagpuan pa rin siya ng Diyos. Mula roon, sinunod na niya ang utos ng Diyos. Pinili niyang maging instrumento ng Diyos para sa mga taga-Nineveh.

Tumatakas din tayo sa maraming pagkakataon. At kapag nakakatakas tayo, akala natin ay maayos na ang lahat para sa atin. Ngunit hindi pala talaga tayo nakalalayo. Malayo pa tayo sa inaasam na kaayusan at kapayapaan. Dahil hahanapin tayo ng Diyos saan man tayo magtungo. Hanggang sa tumimo sa ating isip at damdamin kung nasaan na tayo, kung para saan tayo ipinanganak, at kung para kanino ang bigay sa ating buhay.

Tama yung sinabi ng isang pari sa akin. Na hangga’t wala sa akin ang kapayapaan, na hangga’t walang kapanatagan sa aking kalooban, hindi ko maipapamahagi ang Salita ng Diyos sa iba. Gaya ni Jonas.

Conversations: Understanding God.

I had a reflective weekend, celebrating the feast of one of my chosen or favorite saint, St. John Bosco, in solitude. I just prayed by reading the Liturgy of the Hours, writing in my journal, and attending the evening Mass alone. Great that my friend's mother chose me to offer the ciborium during the offertory. I was happy to bring at the altar the hosts to be consecrated as Body of Christ.

I felt broken that day, because of some books I had found time reading again. I almost felt I was breaking down while reflecting (introspection). And when I posted some of my thoughts in Facebook, thanks to some friends who hit the Like button and took time to comment. In one of my reflective posts, I told that there is actually no "forever" in any relationships. Even a son could die ahead of his parents. Even two best friends could part ways when some irreparable circumstances happen. Even those faithful couples could not die at the same time. One has to bear the grief of being left, or alone. 

Then a friend from Youth Ministry has replied to me saying that attachment is the cause of all sufferings. Then we talked about attachment versus detachment. Then we reached to a conversation about God. I was happy to know his thoughts about God. I have mine too, but he has deep conviction about who God is. This is what I want to tell now:

God is not there to be understood. After quite some time, we will see the limits of our understanding of Him. Because if we understand Him fully, then we are saying we are God too. But this will never happen. It is hard to put the whole godliness of God in our mind. It is in our heart that God finds a home. The next question is, are we worthy to receive Him under our own roof? 

Now, when we feel really down, alone and forsaken, then we are nearest to Him. Because Jesus, the incarnate Word of God, has experienced that too. What do you think Jesus felt on the calvary, and why do you think He said, "My God, my God, why have you forsaken me?"

Jesus on that very moment of asking God why was He forsaken is actually the very moment that God has shown His great compassion for us. Let us pray to understand Him, trusting that He will make all things right and all burdens light if only we surrender to His will. 

Closing cycles, shutting doors, ending chapters.

One always has to know when a stage comes to an end. If we insist on staying longer than the necessary time, we lose the happiness and the meaning of the other stages we have to go through. 

Closing cycles, shutting doors, ending chapters – whatever name we give it, what matters is to leave in the past the moments of life that have finished. 

Did you lose your job? Has a loving relationship come to an end? Did you leave your parents’ house? Gone to live abroad? Has a long-lasting friendship ended all of a sudden? You can spend a long time wondering why this has happened. 


You can tell yourself you won’t take another step until you find out why certain things that were so important and so solid in your life have turned into dust, just like that. But such an attitude will be awfully stressing for everyone involved: your parents, your husband or wife, your friends, your children, your sister. Everyone is finishing chapters, turning over new leaves, getting on with life, and they will all feel bad seeing you at a standstill. 

Things pass, and the best we can do is to let them really go away. That is why it is so important (however painful it may be!) to destroy souvenirs, move, give lots of things away to orphanages, sell or donate the books you have at home. 

Everything in this visible world is a manifestation of the invisible world, of what is going on in our hearts – and getting rid of certain memories also means making some room for other memories to take their place. 


Let things go. Release them. Detach yourself from them. Nobody plays this life with marked cards, so sometimes we win and sometimes we lose. Do not expect anything in return, do not expect your efforts to be appreciated, your genius to be discovered, your love to be understood. Stop turning on your emotional television to watch the same program over and over again, the one that shows how much you suffered from a certain loss: that is only poisoning you, nothing else. 


Nothing is more dangerous than not accepting love relationships that are broken off, work that is promised but there is no starting date, decisions that are always put off waiting for the “ideal moment.” 


Before a new chapter is begun, the old one has to be finished: tell yourself that what has passed will never come back. Remember that there was a time when you could live without that thing or that person – nothing is irreplaceable, a habit is not a need. This may sound so obvious, it may even be difficult, but it is very important. 


Closing cycles. Not because of pride, incapacity or arrogance, but simply because that no longer fits your life. Shut the door, change the record, clean the house, shake off the dust. Stop being who you were, and change into who you are.


(A version of this article circulates in internet having Paulo Coelho as its author. In fact, he did not write it, but he made a few corrections and decided to republish it in his blog.)