I beg to fall in love with Thee, my Lord.

"Hindi lang kita mahal, kundi 'in love' ako sa 'yo, at tinatawag kita kahit na ganyan ka." Ito yung mensaheng natanggap ko sa Diyos habang nasa Oremus (Lenten Eucharistic Adoration) kagabi. Basta na lang dumating iyan sa akin, at naniwala akong naroon Siya, kasama ko Siya.

Ang Diyos ay personal kong Diyos. Siya ang aking Diyos. Madalas napapalayo ako sa Kanya, sapagkat lagi kong nararamdamang sobrang buti ng Diyos para magkatotoo ang lahat. Too good to be true. Sa Oremus, sa pagkakataong napakalapit ng Diyos, narinig ko ang kakaibang kuwento tungkol sa pag-ibig Niya. Ang pag-ibig Niya ay lampas sa kayang abutin ng aking imahinasyon, marahil may mas mabigat na dahilan kaysa sakripisyo at pagpapakasakit. Ang dahilan ng pag-ibig ng Diyos ay laging mas higit sa kahit na anong dahilang maiisip natin. Laging mas matiisin, laging mas mapagpatawad, laging mas mapagbigay, at lalo pa Niya tayong minamahal hanggang sa puntong lumalim ang relasyon Niya sa atin; hanggang sa puntong ma-in love Siya sa atin. Mahal Niya kahit na sino. Hindi kailangang may magbago - ng ugali, ng paniniwala, ng buhay - para lang ibigin Niya. Manalig lang tayo sa Kanya. Na Siya'y buhay. Na Siya'y nagmamahal. Na Siya'y Panginoon at Diyos. Mahal Niya talaga tayo; tayo lang talaga ang nakakalimot sa katotohanang iyan. Kaya nagpapasalamat ako sa Kanya na pumasok Siya sa aking pusong hinayaan kong maging bukas kagabi. Salamat sa Kanya dahil naramdaman kong ako'y mahal.

Ito ngayon ang aking dasal, ang aking sagot sa Diyos ng pag-ibig, sa Diyos na unang na-in love sa akin bago pa man ako makaramdam ng pagmamahal sa Kanya. 

I beg to fall in love with Thee, my Lord with every breath of life I take. I beg to fall in love with Thee, my Lord, its every beat, I to Thee forsake.

For even if my thoughts fall short of knowing You, and even if my will runs terrified, Your passion thins the darkness of my soul, shed it light, breaths it life, stills the murmur of the night.

I beg to fall in love with Thee, my Lord with every breath of life I take. I beg to fall in love with Thee, my Lord, its every beat, I to Thee forsake.

For even if my heart falls short of loving You, and even if my spirit hides away, Your love for me surpasses all my fears, all I do, all I am, all that I can ever be.

I beg to fall in love with Thee, my Lord with every breath of life I take. I beg to fall in love with Thee, my Lord, its every beat, I to Thee forsake.

Lalong napatatak sa aking isipan na pwede pa rin akong tawagin at yakapin ng Diyos kahit na may lamat sa aming relasyon dahil sa mga nagawa ko noon: infidelity, despair, selfishness. Tinanong ko muli yaong lagi kong tinatanong sa Kanya, "O Diyos ko, tinatawag Mo ba talaga ako sa ganyang buhay?" Marami akong natatanggap na sagot; lahat ay nakasentro patungo sa pagpapahayag Niya ng pag-ibig sa akin, ngunit ang Oremus ay naiiba sa mga dating retreat na nadaluhan ko. Hindi lang ito basta retreat. Ubod ng pagpapakumbaba ang Diyos na naramdaman ko kagabi. Ganoon pa rin ang sagot Niya, "Oo, tinatawag kita, kahit na ganyan ka." Nakakaiyak at nakakapatid ng sandaling hininga. Para akong basag na plato at sugatan pero mapaghilom Siya. Sa gitna ng paghawak ko sa tela, gaya ng babaeng humawak sa Kanyang damit at gumaling, na-realize ko ang isang proof na talagang minamahal ako ng Diyos. Ito ay yung pagkakaloob Niya sa akin ng desire o hangaring magpursige para sa pipiliin kong bokasyon. Naisip kong sapat na iyon para kahit papano ay makatulong sa aking patuloy na pagtatanong at paglalakbay patungo sa inaasam kong pagpasok sa seminaryo.

Nawa'y naramdaman din ng mga nagsidalo sa Oremus ang nagmamahal na Diyos, gaya ng naramdaman kong pagtabi Niya sa aking piling. Nawa'y patuloy tayong gabayan at ingatan ni Hesus na nabubuhay at naghahari sa mundo ngayon.