Kapag nagpatawad ang Diyos...

Ang sabi ng Poong mahal,
"Sa daigdig ako'y ilaw.
Kapag ako ay sinundan,
ang dilim ay mapaparam
at sa aki'y mabubuhay."


Kapag nagpatawad ang Diyos, pinatatawad Niya ang lahat-lahat. Walang kalahati, walang hindi buo sa panukat ng Diyos. Isa ito sa nahihirapan tayong intindihin dahil ang buhay natin ay madalas na nakokondisyon ng mga "kung" at "pero". Mahirap para sa ating paniwalaan na may isang kayang magpatawad ng lahat-lahat.

Ngunit sa kaibuturan ng puso natin, ito yung hinahanap-hanap natin. Bawat isa sa atin ay mayroong pakiramdam na pagdududa ngunit umaasa.

Puno ng masasaya at malulungkot na sandali ang buhay. Kahit iyong pinakamagagaling sa atin ay nakararanas din na malasin ang kanyang araw. Kailangan nating lahat ng isang kilala natin na hahawi sa ating pangamba at sa halip na tayo'y mag-alala, ipapakita sa atin ang halaga ng ating buhay. Laging may pag-asa tayong bumangon muli. 

Kung ang bulag nga sa Ebanghelyo ay napagaling ni Hesus, tayo pa kayang sumasampalataya sa Kanya. Iisa lang naman ang nais ng Panginoon, ang tayo'y makabahagi Niya sa Kanyang kaharian sa langit. Paano ito makakamit? Mahirap, kung pananaw nating mga tao ang gagamiting sukatan. Ngunit sa sukatan o timbangan ng Diyos, hindi natin alam pero baka nga madali lamang. Kailangan lang natin Siyang sundan. Sapagkat Siya ang ilaw na gagabay sa atin. Mumunti ang krus na pasan natin kumpara sa pinasan Niya noon. Natubos na tayo sa putik ng kasalanan; hindi na tayo dapat maputikan pa ng paulit-ulit, araw-araw.

Ang kababaang-loob ng Diyos ay katumbas ng kalayaan ng tao.

Ngayong araw ay ipinagdiriwang natin ang dakilang kapistahan ng Pagpapahayag ng Diyos kay Maria sa pamamagitan ni Anghel Gabriel, o ang Solemn Feast of the Annunciation. Inaalala natin kung paanong dalawang libing taon na ang nakalipas ay humingi ng pabor ang Diyos sa tao. Nangyari ito noong hilingin ng Diyos kay Maria na maging ina ng Kanyang Anak, sa pamamagitan ng Espiritu Santo. 

Tinanong si Maria. Mayroon siyang pagpipilian. Maaari siyang humindi lalo na't alam naman nating nakatakda siyang pakasal kay Jose. Subalit, narinig natin ang matamis niyang "Oo." At dahil sa kanyang pagpayag, natupad ang plano ng Diyos na tayo ay matubos sa kasalanan.

Sa maraming pagkakataon, humaharap tayo sa mga sitwasyon na nangangailangan ng mabigat at seryosong pagdedesisyon. Ang bawat desisyon ay may nakaambang marami pang pagdedesisyon kalaunan. 

Ang kababaang-loob ng ating Diyos ang misteryo ng bawat bokasyon. Ang Diyos, na Siyang nakababatid ng lahat—na nakakakilala sa ating lahat, kung sino tayo, ano ang kaya at himdi natin kayang gawin—ay salamin ng pagpapakumbaba. Na sa tuwing tatawag Siya sa atin, una Niyang gagawin ay tanungin muna tayo: "Is it alright for you..." dahil nirerespeto Niya ang ating kalayaang pumili. 

Nahihiwatigan talaga ako kung naiisip na katumbas ng pagpapakumbaba ng Diyos ang kalayaan natin bilang tao. Na tunay ngang nais ng Diyos na tayo'y maging masaya sa bawat natin pagdedesisyon, sagutin man natin ng "oo" o "hindi" ang Kanyang tawag o imbitasyon.

Prayer to St. Joseph

To you, O Blessed Joseph, we come in our trials, and having asked the help of your most holy spouse, we confidently ask your patronage also. Through that sacred bond of charity which united you to the Immaculate Virgin Mother of God and through the fatherly love with which you embraced the Child Jesus, we humbly beg you to look graciously upon the beloved inheritance which Jesus Christ purchased by his blood, and to aid us in our necessities with your power and strength.

O most provident guardian of the Holy Family, defend the chosen children of Jesus Christ. Most beloved father, dispel the evil of falsehood and sin. Our most mighty protector, graciously assist us from heaven in our struggle with the powers of darkness. And just as you once saved the Child Jesus from mortal danger, so now defend God’s Holy Church from the snares of her enemies and from all adversity. Shield each one of us by your constant protection, so that, supported by your example and your help, we may be able to live a virtuous life, to die a holy death, and to obtain eternal happiness in heaven. Amen.

Forgiving out of Love is salvific.

Hindi ang pagpapakasakit ni Kristo ang ating kaligtasan. Hindi ang dami ng hagupit at sugat na tinamo Niya ang nagligtas at patuloy na nagliligtas sa atin. Iyong pagpapakasakit dahil sa pag-ibig ang siyang nagliligtas, hindi ang pagpapakasakit lamang.

Iniisip ko ngayon ang pag-aayuno sa pagkain at mga bagay na hilig kong gawin. Walang karne, walang tsokolate, walang soft drinks, walang panonood ng TV, walang panonood ng pelikula. Ilang araw ko na itong iniisip. Gusto kong magkaroon ng sariling pagpapakasakit upang makabahagi ko si Kristo sa kanyang pasyon. Ngunit sa aking pagmumuni-muni, napagtatanto kong wala naman akong dahilan, o siyang nag-uudyok sa aking gawin ito, o ng pag-ibig na nagtutulak sa aking gawin iyon. Gusto ko lang gawin iyon dahil lumaki akong iniisip na iyon ang dapat, at maging ang mga fast food restaurants nga ay nagtitinda ng isda kaysa ng karne, sapagkat iyon daw ang paraan ng pag-aayuno.

Ang pag-aayuno sa pagkain at mga hilig nating bagay o gawain ay talaga ngang pag-aayuno. Ngunit sa ganang akin, bawat isa sa atin ay may personal na paglalakbay, personal na sakripisyo, at personal na Kuwaresma.

Sa panahong ito ng Kuwaresma, ang pinakamahalagang sakripisyo na mula sa pag-ibig ay pagpapatawad. Pinakamahirap pero pinakamapanligtas na sakripisyo sa lahat. Hindi madali ang kalimutan ang sarili, at sumunod sa kagustuhan ng Diyos. Hindi madali na yakapin ang pagpapakumbaba. Kahit na hindi iyon madali, ang magpatawad dahil sa pag-ibig ang siyang pinakamahalagang pag-ibig. Masakit ang magpatawad ngunit iyon ang sa atin ay magliligtas.

Operari sequitur esse.

Walang tayong desisyon na hindi personal, sapagkat ang bawat nating desisyon ay nagbibigay kahulugan sa ating pagkatao - kung sino tayo bilang rasyonal na tao. Hindi tayo ginawa sa loob ng isang araw. Kung ano tayo ngayon ay dahil sa isang mabagal na ebolusyon. Ang bawat hakbang natin pasulong at maging paurong ay siyang bumubuo ng ating pagkatao, ng ating buhay-tao.

Kapag nakagagawa tayo ng pagkakamali, pwede nating piliin ang manatili sa ganoong sitwasyon at pwede rin nating piliin na maglakas-loob na magsisi at itama ang kamalian. Mahirap at napakatapang na pagdedesisyon.

Ang ibang tao at mga pangyayari sa mundo ay may mabuti at hindi mabuting maidudulot sa atin, ngunit ang pagdedesisyon para sa ating sarili ay sa sarili rin nating kagustuhan nagmumula. Ito sa palagay ko ang kahulugan ng katagang Latin na "operari sequitur esse." Sa mga scholastics at seminaristang nag-aaral ng Latin, alam nila ito: na ang bawat pagkilos ay dinidiktahan lamang ng ating pagkatao. Pero sa pananaw ko, nakikipagtalaban din talaga yung pagkilos at pagkatao. Kung ano ang kilos mo ay siyang pagkatao mo. At kaalinsabay nito, kung ano ang pagkatao mo ay siyang pagkilos mo. Hindi ba mas malinaw iyon?

Sa ganang akin, wala kang gagawing kilos na hindi sumasalamin sa pagkatao mo. Kung ikaw ay lingkod-simbahan, at iyon ang pagkatao mo, doon na rin iikot ang lahat ng pagkilos mo. Pero may "catch" ang katagang ito. Sapagkat may Diyos na siyang kaagapay natin sa ating buhay. Kaya may factor din siya sa ating pagkatao. Kung sa kanya iikot ang buo nating pagkatao, lahat ng ating kilos ay magiging kilos na dinikta ng Diyos, purong kagustuhan ng Diyos. 

Discernment.

“Have you ever thought about being a priest?”

It was totally random and out of the blue, yet quite coincidental as I had joked with my friends about being a priest a couple of days before. On retreat that weekend, I asked God what He thought, and after an hour of adoration, I knew that being a priest was a possibility. I have been praying, sometimes begging God to show me what my vocation is ever since that day.

To be honest, I felt lost. Some days I would think that being a priest was my calling, others that having a family was. In my life I would see signals everywhere — a bible verse that told me to be a priest and a baby that told me to be a dad. It distressed me; I was frustrated a lot of the time, and it began to wear on me. I was asking God why he didn’t just tell me what was up.

But then God showed me an opportunity — a discernment retreat run by the Archdiocese of Boston. Naturally, being so confused about what I should do with my life, I decided to attend.

Idid not go into the retreat with high expectations — I expected to find some clarity, yes, but I did not think that I would leave the retreat any more sure of my decision than when I arrived. I was right. Sort of. I still have no idea whether I want to be a priest, a dad, a single man, or a religious person. But I did discover two huge misconceptions I had about the discernment process.

1. YOUR VOCATION IS NOT A PROBLEM TO SOLVE

I was so worried about what the answer to this “problem” was that I wasn’t letting God work naturally in my life. The thing is, a vocation is not a problem to be solved. It’s a call from God to be loving, joyful, and holy. In other words, it is our true path to sainthood. I may still not know where God is calling me, but for the first time that doesn’t distress me.

I used to want God to just tell me the answer — now I want to experience the journey of finding out. It is odd, but I have never been happier about not knowing where God is calling me. For the first time I’ve truly realized that I don’t need to worry because God is not going to let me take the wrong path.

2. GOING TO A SEMINARY DOES NOT MEAN YOU HAVE TO BE A PRIEST

A seminary is just another step in the discernment process, and entering does not mean that your decision is final. The seminary is the best place to go if you really want to know God’s call for you, because it is there that you will discover whether priesthood is or isn’t for you. With this knowledge I now have a great desire in me to enter a seminary. I don’t want to go because I am totally sure I want to be a priest, but because I want to discover if I do.

For now I will continue to pray about my vocation and ask God to help me find it, but I will no longer ask Him to write the answer on the ground in front of me with lightning bolts. Instead I will wait patiently and know that God has plans for me and will not let me choose the wrong vocation.