Closing cycles, shutting doors, ending chapters.

One always has to know when a stage comes to an end. If we insist on staying longer than the necessary time, we lose the happiness and the meaning of the other stages we have to go through. 

Closing cycles, shutting doors, ending chapters – whatever name we give it, what matters is to leave in the past the moments of life that have finished. 

Did you lose your job? Has a loving relationship come to an end? Did you leave your parents’ house? Gone to live abroad? Has a long-lasting friendship ended all of a sudden? You can spend a long time wondering why this has happened. 


You can tell yourself you won’t take another step until you find out why certain things that were so important and so solid in your life have turned into dust, just like that. But such an attitude will be awfully stressing for everyone involved: your parents, your husband or wife, your friends, your children, your sister. Everyone is finishing chapters, turning over new leaves, getting on with life, and they will all feel bad seeing you at a standstill. 

Things pass, and the best we can do is to let them really go away. That is why it is so important (however painful it may be!) to destroy souvenirs, move, give lots of things away to orphanages, sell or donate the books you have at home. 

Everything in this visible world is a manifestation of the invisible world, of what is going on in our hearts – and getting rid of certain memories also means making some room for other memories to take their place. 


Let things go. Release them. Detach yourself from them. Nobody plays this life with marked cards, so sometimes we win and sometimes we lose. Do not expect anything in return, do not expect your efforts to be appreciated, your genius to be discovered, your love to be understood. Stop turning on your emotional television to watch the same program over and over again, the one that shows how much you suffered from a certain loss: that is only poisoning you, nothing else. 


Nothing is more dangerous than not accepting love relationships that are broken off, work that is promised but there is no starting date, decisions that are always put off waiting for the “ideal moment.” 


Before a new chapter is begun, the old one has to be finished: tell yourself that what has passed will never come back. Remember that there was a time when you could live without that thing or that person – nothing is irreplaceable, a habit is not a need. This may sound so obvious, it may even be difficult, but it is very important. 


Closing cycles. Not because of pride, incapacity or arrogance, but simply because that no longer fits your life. Shut the door, change the record, clean the house, shake off the dust. Stop being who you were, and change into who you are.


(A version of this article circulates in internet having Paulo Coelho as its author. In fact, he did not write it, but he made a few corrections and decided to republish it in his blog.) 

Bakit dapat natin dasalin ang Liturgy of the Hours?

5:30 ng umaga. Madilim pa sa labas ng bahay at tahimik pa ang paligid. Gigising na ako at uupo malapit sa altar ng bahay, bubuksan ko ang aking prayer book (breviary) at magdarasal ng Liturgy of the Hours. Minsan tinatawag ko rin itong Divine Office. Ito’y pampubliko at pang-araw-araw na panalangin ng Simbahan. Halos binubuo ang laman nito ng Scriptures – karamihan ay mga Salmo at Gospel canticles – na naaayos sa apat na linggong siklo ng mga panalangin, at binabasa sa ispesipikong oras sa bawat araw. 

Sa kanyang apostolic exhortation tungkol sa Scripture na Verbum Domini (The Word of God) matapos ang 2008 Synod of Bishops, ipinaalam sa atin ni Pope Benedict XVI ang ganda at halaga ng Liturgy of the Hours, at hinikayat niya ang mga layko na dasalin ito. 

Nagsimula ang Liturgy of the Hours bilang panalangin ng mga layko noong unang mga taon ng Simbahan, at ito ang paraan ng pananalanging walang patid, na binanggit ni Apostol San Pablo sa mga unang Kristiyano sa kanyang Unang Sulat sa mga taga-Tesalonika. 

Ang Liturgy of the Hours ay binubuo ng mga panalangin para sa mga sumusunod na bahagi ng araw: morning, midmorning, noon, midafternoon, evening at night. Tinatawag ko naman ang morning prayer na lauds, ang evening prayer na vespers, at ang night prayer na compline. Iba-iba ang panalangin bawat araw, ayon sa liturgical season ng Simbahan. Hinihikayat ang mga layko na dasalin ito samantalang required itong dasalin ng mga pari, seminarista at mga religious communities. Kapag dinarasal mo ang Liturgy of the Hours, ang bawat oras mo ay naiaayon sa Misteryo Paskwal. 

Ang Katolikong nagdarasal ng Liturgy of the Hours, kahit na mag-isa, ay nagdarasal kasama ng buong Simbahan. Ayon sa wika ng Simbahan, ang Liturgy of the Hours ay ang bride na nagdarasal kasama ng bridegroom; ito ang katawan [ng Simbahan] na nagdarasal kasama ng ulo nito. Nakasaad ito mismo sa dokumento ng Vatican II tungkol sa liturgy (Sanctosacrum Concilium) at maging sa Cathecism of the Catholic Church. 

Ang pagdarasal ng Liturgy of the Hours ay umuubos ng oras; ang lauds at vespers ay parehong umaabot ng 15 minuto. Kaya madaling huwag gawin ang pagdarasal nito para sa mga abalang Katoliko. Pero sa totoo lang, flexible ang pagdarasal nito lalo na para sa mga layko. Ang baguhan sa pagdarasal nito ay maaaring dasalin lamang yung lauds at vespers o kahit nga isa lang sa isang araw. Ang mahalaga’y kinalulugdan ng Diyos ang paglalaan ng oras sa panalangin. 

Tradisyonal man ang paraan ng pagdarasal nito gamit ang isang set ng apat na libro o yung single volume lang na Book of Christian Prayer, mayroon na ring mga websites at smart phone applications na mapagkukunan nito. Maaari kang pumili kung gusto mo yung nagpapalipat-lipat ng pahina sa pagdarasal o yung easy-to-follow format na inihahandog ng mga website gaya ng universalis.com/today, divineoffice.org, at liturgyhours.org. Magandang suhestiyon na simulan ang pagdarasal ng Liturgy of the Hours sa panahon ng Adbiyento dahil ito ang simula ng liturgical year. 

Halata na ngayon sigurong hinihikayat ko kayong magdasal din ng Liturgy of the Hours, ano? Heto ngayon ang naisip kong mahahalagang dahilan kumbakit dapat nating dasalin ang Liturgy of the Hours: 

1. Mas malalim ang matututunan mo sa Scriptures. Karamihan ng dasal sa Liturgy of the Hours ay galing sa aklat ng mga Salmo. 
2. Makikilala mo ang mga Church Fathers at mga santo. Ayon sa liturgical calendar, makikilala natin ang mahahalagang karakter ng mga santo na karamihan sa atin ay hindi malalaman sa pang-araw-araw na gawain. At maaari ring magtaglay ng debosyon kay Maria. 
3. Makapagdiriwang ka ng mga seasons na ayon sa itinakda ng Simbahan. Kaysa mag-isip sa pamamagitan ng winter, spring, summer at fall, mas maiintindihan mo ang takbo ng taon kung maisasabuhay mo ang Advent, Christmas, Lent, Easter at Ordinary Time. 
4. Ang Liturgy of the Hours ay ecumenical. Sapagkat buhat ito sa Sacred Scriptures, may ilan ding mga Protestante na nagdarasal nito. 
5. Ang Liturgy of the Hours ay universal. Sapagkat parehong ang Roman at Eastern Catholic churches ay nagdarasal nito. 
6. Mababawasan nito ang ating mga pag-aalala. Makokondisyon ang ating isip sa mga bagay sa langit, kung saan naroon si Hesus. 

Hamog.

Gusto kong nakakakita ng hamog. 

Ipinapaalala sa akin ng hamog ang Baguio. Tuwing may hamog, gusto kong tumigil sa aking ginagawa at panoorin lamang ito. Kung maaari, damhin ang mga hamog. Gusto ko yung malamig na hangin at maliliit na patak ng tubig na nakabalot sa akin. Kalmado ang aking pakiramdam kapag nakakakita ng hamog. 

Subalit ano ba ang meron sa hamog? Pinalalabo nito ang tanawin. Mayroon itong malamig na hanging nagpapanginig. Nagbibigay ito ng kalabuan sa kotse at taong dumadaan. Bakit ko ngayon gusto ang hamog? 

Siguro dahil naroon ako ngayon. Mahamog at malabo ang bawat bagay. Walang malinaw sa ngayon: nasaan ako, saan ako patungo, at paano ako makararating sa patutunguhan. Nakikita ko lang ay mga bakas na nasa aking harapan. Hindi ako maaaring magmadali kung nagbibiyahe dahil ayaw kong mabangga o mahulog sa bangin. Ipinapaalala sa akin ang magdahan-dahan sa pagsulong. 

Mahamog ngayon. Ngunit gusto ko ito. Ninanamnam ko ang hamog dahil alam ko sa sarili kong mayroong lampas pa sa mga bakas sa daan at mga puno sa aking harapan. Patuloy ang aking paglalakad kahit may ambang panganib sa harapan dahil alam kong makikita ko rin nang malinaw kung itutuon ko lang ang mga mata sa daan at kikilos tungo sa tamang landas. Mahalaga rin ang paglalakbay, hindi lang yung destinasyon. 

Gustuhin ko man, sa ngayon, hindi pa rin malinaw sa akin ang lahat. Ngunit itong bagay na ito ay alam ko, pinaniniwalaan ko, at tinatayaan ko: gugugulin ko ang oras ko nang buong sigasig sa Parish Youth Ministry, makikisalamuha sa bawat kabataan upang makapagbigay karunungan at matuto rin sa kanila, at palaging iisipin na ang lahat ng gagawin ko (offline at online) ay para sa ministry. Mag-aapply ako sa seminaryo – 2016 o 2017 o kung kailan nararapat – ihahanda ko ang aking sarili, at doon ako magpapatuloy sa paglalakbay. Sapagkat ang hamog ay hindi permanente, ang mga hangin ang papawi rin mismo sa kalabuan ng daan at tanawin. 

Ang kalabuan, kalituhan at kawalan ng mas malaking abot-tanaw ay pawang repleksyon ng nasa loob ko. Ngunit ang hanging hahawi sa hamog ang titiyak na magiging maayos din ang lahat, na kontrolado ng Diyos ang sitwasyon, at walang dapat ikabahala kung pag-ibig ang namamayani. Tatlong bagay ang kailangan upang malampasan ang hamog: pananampalatayang makakausad ako sa aking paglalakbay, pag-asang hindi magtatagal ang hamog at tutulungan ako ng hangin na makita ang lampas pa sa aking harapan, at pag-ibig na siyang tutulong sa aking itaya ang buo kong sarili sa Diyos na Siyang tanging hantungan ng lahat.

Panalangin ko bago umakyat ng bundok.

Ito ang panalangin ko bago umakyat ng bundok. Sapagkat nagbabalak, ay! nagbabalak muli kaming magkakaibigan na umakyat ng bundok ngayong buwan. 


O Hesus,

Gabayan mo ako sa matarik at mabatong landas na dadaanan ko. Una Kang maglakad sa akin at maging aking giya upang buong katapangan at buong kasiyahan kong maibigay ang aking sarili sa paglalakbay na ito, nang hindi nag-iiwan ng anomang marka sa daraanan, nang hindi nagrereklamo, nang hindi sumusuko.

Pahintulutan mo akong mamangha sa panginorin ng paligid upang hindi mawala ang aking paningin sa Iyong likhang kariktan. At upang taimtim din akong makapaghintay at maging giya ng aking mga kaibigang naglalakad din sa daang aking tinatahak. Upang mapanatili silang ligtas, matulungang itaas ang kanilang moral, at matuto kasama nila. Amen.