Fishers of men

Why did Jesus choose fishermen as his apostles? It certainly was not for their educational background or their training in scripture. Learned men would be found in the synagogues, not by the seashore. The apostles were chosen not because they were pious men at the start, but good men deep down. And Jesus saw their potential.

For the next three years, they would observe Jesus teach, preach, and heal. They would then see him crucified but rise from the dead and ascend into glory. After receiving the power of the Holy Spirit on Pentecost, these fishermen would embark upon their own mission to catch people for Christ. They too would heal, preach, and share with others their hope of eternal glory.

Jesus also sees our potential. And he sends his Spirit to us, too. We now are called by Jesus to live for him, not just earn a livelihood. We are invited to leave behind our old securities and launch out with Jesus onto the larger sea of life. In other words, we are called to be witnesses for Jesus and fishers of men and women for him. And we fulfill our ministry whenever we reach out in love to heal others by words of comfort in their times of sorrow or gestures of encouragement in their moments of crisis.

We witness to Jesus whenever we proclaim the indestructibility of hope by bouncing back from our own losses or by starting anew after a tragedy. We draw others closer to the Lord whenever we pray together as a family or forgive one another’s offenses. To be fishers of men and women is more than a figure of speech. It is a mission from Christ, through Christ, and in Christ.

Discernment.

Ang discernment* ay isang habambuhay na paglalakbay, kaya ang pagpili kong huwag munang pumasok sa ngayon ay hindi nangangahulugang isinasarado ko na ang pintuan para sa posibilidad na iyon.

Totoo at naniniwala akong may mas malaking mundo sa loob. Oo, isang maliit na espasyo ng mundo ang seminaryo, subalit masasabi kong sa pamamagitan ng klase ng buhay ng mga taong naroon, bawat isa sa loob ay alam ang kahulugan ng responsibilidad – isang malaking salita, para sa mga matatanda. Ang kamay ng mga seminarista ay kailanman hindi natitigil sa pagkilos. Lagi at lagi silang abala sa kahit na ano at sa lahat ng ano mang gawain, basta lagi silang malinis at malayo sa kasalanan.

Ang buhay sa loob ng seminaryo ay payapa ngunit puno ng adventure. Pero kung papasok ako ngayon, palagay ko hindi ko makakayanan ang maka-survive. May mga bagay pa rito sa labas na hindi ko pa maiwan-iwan. Kung papasok ako ng seminaryo ngayon, para akong isdang inalis mula sa tubig. Sa ngayon, isa lang ang sigurado ako tungkol sa pagpasok ko sa loob, babalik ako kapag nagkaroon na ako ng baga.

Tanglawan Mo ang daan, Panginoon. Maghari Ka nawa sa aking buhay, at patnubayan ako. Pahintulutan Mo akong malaman ang tunay na plano Mo para sa akin.


*hango sa usapan namin ng isang Paring Salesiano matapos akong mangumpisal

Lord, remember me when you come into your kingdom.

We have for our Gospel today the story of the crucifixion. It is rather strange that the scene of the crucifixion is one of the best ways to understand Jesus’ kingship.

When Jesus stands shackled and beaten before the people, clad in a purple mantle, crowned with thorns, and holding a mock scepter of reed, Pilate says, “Here is your king.” Without being aware of it, Pilate speaks the truth. Jesus confirms this truth, “Yes, I am a king. For this I was born and for this I came into the world.” Again without knowing it, all those who mock him give the right answer when they say, “He saved others.” But when they add, “He cannot save himself,” they are utterly mistaken. Jesus does not have to save himself. In royal freedom, he has declared his solidarity with all people who suffer, with all who are humiliated and beaten, with all who are marginalized. It is to save these people that he came. This is how he shows himself as the Son of God.

We know how Jesus’ life ends. It would seem as if Jesus has taken a gamble and lost. The world rejects him. Of course, we know differently. We know that only some reject him and that even their rejection is turned to the advantage of the whole of humanity. If this great feast of Christ the King is a recapitulation of our fundamental beliefs about Jesus, we have, in the touching encounter between the man we call the good thief and Jesus, a beautiful expression of what we should really want to say to him, “Jesus, remember me when you come into your kingdom.”

If we were to make no other prayer to Jesus, we could not do better than to make these words of the good thief our very own, “Lord, remember me when you come into your kingdom.” And in a message of hope, Jesus responds to the good thief, “Today, you will be with me in paradise.” In uttering these words, Jesus confirms his kingship. The kingship of Jesus consists in forgiving sin and in granting eternal life.

Jesus testifies that his kingship is not of this world. But it can begin in this world, and it is capable of changing society to its very foundations. This kingdom begins wherever people begin to live according to the style of life of Jesus. As today’s Preface says, it is a kingdom of truth and life, a kingdom of holiness and grace, a kingdom of justice, love and peace. All these we greatly need today.

It is no mistake that the Church chooses the words “Today you will be with me in paradise” to be the very last words of the Gospel on the very last Sunday of the liturgical year. These words which are the fulfillment of all we could ever want, all we could ever hope for, ring in our ears. May we also cry out with the very same words of the people who welcomed Jesus into Jerusalem, “Hosanna in the highest, blessed is he who comes in the name of the Lord. Hosanna in the highest!”

Mas malakas si Maria kay Yolanda!

Ito ang unang pagbabalak kong mag-blog matapos ang bagyong Yolanda na dumaan sa Pilipinas noong nakaraang Biyernes. Habang pinapanood ang mga balita sa telebisyon at nakikita ang mga litrato at video sa internet at Facebook, nahirapan talaga akong sumulat ng blog dala ng kabigatan sa pakiramdam para sa mga kababayan ko. Paano makakaligtas sa ganoong delubyo? Paano makakayanan ng isang naulila ang sakit na mawalan ng mahal sa buhay at makitang grabe ang pagkasira ng mga naipundar na ari-arian? Hindi ka talaga makakapaniwalang anim na beses nag-landfall si Yolanda. At mayroon pang mga lugar na hindi naaabot ng gobyerno dahil nasira ang komunikasyon at hindi madaanan ang mga kalsada. Ilan sa mga malalayong lugar sa Leyte ay halos mabura na sa mapa. Hindi ka talaga makakapaniwala kung gaano kadesperado ang mga tao, "ninanakawan" na ang ilan sa mga tindahan upang may makain at matawid ang gutom bawat araw. Sinisiguro ng gobyerno sa mga tao na may sapat na pagkain para sa mga apektado ngunit ang problema ay napakabagal ng pagdating ng mga tulong. Humigit-kumulang tatlong araw pa matapos ang pananalasa ng bagyo saka nadaanan ang mga kalsada. Ang tanging natira sa Tacloban Airport ay yung runway na nagsisilbing daungan ng mga C130 planes na nagdadala ng mga pagkain o relief goods para sa mga biktima.

Isang bagay siguro na mabuting malaman natin ay kahit saanman ngayon, nag-uumapaw ang tulong at hangaring makatulong ng bawat isa, dito sa loob maging sa labas ng bansa. Kahit na anong tulong ay mahalaga. Ito yung dahilan kung bakit nasasabi ng lahat na tayo ay makakabangon muli matapos ang pagdaan ng mga kalamidad sa ating buhay.

Malulungkot na alaala ang hatid ng bagyong Yolanda sa akin. Lalo pa't apat na taon pa lamang ang nakalipas nang isa ring mapaminsalang bagyo ang dumaan mismo sa Kamaynilaan, ang bagyong Ondoy. Ang bahay namin ay halos limang dipa ang pagkakalubog sa tubig-baha at marami, kung hindi man lahat, ng aming mga gamit ay nasira. Mabuti pa rin sa amin na may bahay kaming nabalikan kahit kailangang ayusin muli. Nasagi na ba sa imahinasyon mo yung ganong klaseng pakiramdam at tanging magagawa mo lang ay umiyak sa gitna ng ganitong pagkasira? Yung tanging magagawa mo lamang ay magdasal at kumapit sa mga kamag-anak dahil hindi ka sigurado kung bukas o sa isang araw ay magkikita pa kayo?

Mayroon kaming isinasagawang pangangalap ng tulong para sa mga biktima ng bagyo. Kaisa ng Parish Youth Ministry, nagpapasalamat ako sa lahat ng may mabubuting kalooban na handang magbigay at tumulong para sa mga kapatid nating nangangailangan. Sa bawat araw, idinadalangin ko sa Ina ng mga Walang Mag-ampon na sana'y gamitin niya ang bawat isang deboto bilang instrumento ng pag-ibig ng Diyos. Patuloy ang buhay kasama ang Diyos, sapagkat Siya ay Emmanuel, sumasaatin palagi. 

At noon ngang Sabado, kaming mga kabataan ng OLA ay nagtungo sa Simbahan ng San Mateo upang makiisa sa Episcopal Coronation ng Our Lady of Aranzazu sa pangunguna ni Antipolo Auxillary Bishop Francis de Leon. Paulit-ulit hanggang ngayon sa isip ko yung naisigaw ng kanilang Kura Paroko sa pagtatapos ng Misa. Sabi ni Fr. Larry Paz, "Mas malakas si Maria kay Yolanda!" Tunay nga, wala tayong sukat ikapangamba kapag si Maria ang sinisinta. Sapagkat sa pamamagitan ng Mahal nating Ina, makalalapit tayo kay Kristo Hesus.

Narito ang isang panalangin na maaari nating dasalin sa panahong gaya nito.

Compassionate Lord, we pray for those who have been devastated by the typhoon in our country.

We remember those who have lost their lives so suddenly. We hold in our hearts the families changed forever by grief and loss. Bring them consolation and comfort. Surround them with our prayers for strength.

Bless those who have survived and heal their memories of trauma and devastation. May they find courage to face the long road of rebuilding ahead.

We ask your blessing on all those who have lost their homes, their livelihoods, their security and their hope.

Bless the work of relief agencies, social action ministries of all dioceses and parishes, and all those providing emergency assistance. May their work be guided by the grace and strength that comes from you alone.

Help us to respond generously, Lord, in prayer, in assistance, in aid to the best of our abilities. Keep our hearts focused on the needs of those affected, even after the crisis is over.

We pray in Jesus' name. Amen.


Our Lady of the Abandoned, pray for us.

Our Lady of Aranzazu, pray for us.

Saint Pedro Calungsod, Patron of the Visayas, pray for us.

*Larawan kuha mula sa Diocesan Shrine and Parish of Our Lady of Aranzazu Facebook page.

Ang Kuwento ng Danggit.

Pagmumuni-muni ko ukol sa Daang Pinili kong Tahakin.


Paglapag ko ng eroplano sa Mactan, dali-dali kong sinabi sa social media na ako'y naroon na sa Cebu upang dumalo sa National Thanksgiving Mass alay sa bagong Pilipinong Santo, si San Pedro Calungsod. Noong mga oras ding yaon, gising pa ang aking kaibigang si Jo Idris na nasa Marikina kaya't nagpadala ng comment na pasalubungan ko raw siya kahit na danggit. May ilan pang nagsabi ng pasalubong kaya't inobliga ko ang sariling makabili ng pasalubong bago umuwi.

Sa Cebu, nalibot ko ang Basilica Minore del Señor Sto. Niño, Metropolitan Cathedral of Cebu at ang bagong simbahang alay kay San Pedro Calungsod sa may baybayin ng Cebu City. Sa dalawang araw na pagbabakasyon at pagbisita sa mga simbahan, naidulog ko sa Imahen ng Sto. Niño at kay San Pedro Calungsod ang hangarin kong makapaglingkod sa bayan ng Diyos. Hindi ko pa alam noon kung paano. Basta humingi ako sa kanila ng tulong upang matahak ko yung tamang landas. Hindi ako nagkamali ng pinagdasalan. Sapagkat pagbalik ko ng Marikina, may naihanda na palang daan ang Diyos na hinihintay Niyang piliin ko't tahakin.

Bitbit ang supot ng danggit at dried mangoes, tinungo ko ang bahay nina Jo Idris. Sa pagkakaalala ko, kinailangan kong bumaba sa plaza ng Kapitan Moy dahil kakatagpuin ko rin ang kaibigang si Abi. Mula roon saka kami tutungo sa San Roque. Di pa kalayuan ang nalalakad, nakatanggap ng text si Abi mula kay Jo Idris na nagsasabing wala sila sa bahay. Naroon sila sa Simbahan ng OLA, dun lamang sa tapat ng Kapitan Moy. Kaya pumihit kami ng paglalakad pabalik sa simbahan. Doon namin nakasalubong ang kaibigan din naming si Jerome, pauwi na yata ng bahay. Niyaya namin siya ni Abi na sumama rin sa amin, kapalit ng paghahati-hatian nila ang pasalubong kong danggit. Pagpasok sa simbahan, naroon nga si Jo Idris, ang kapatid niyang si Matthew at mga kasamahan nila sa Obreros de la Nuestra Señora de los Desamparados, isang organisasyon ng mga kabataang lalaki na nangangalaga at nagpapalaganap ng debosyon kay OLA, ang Birhen ng Marikina. Iaabot lang sana namin ang supot ng pasalubong nang sabay yayain kami ni Jo Idris na sumama sa kanila sa pagrorosaryo. Araw iyon ng Lunes, magsisiyam na ng gabi. 

Wala kami noong dalang rosaryo kaya't pinahiram nila kami. Sumabay kami sa pagsagot, halinhinan sila sa pagbasa ng dasal o dalit sa Ina ng mga Walang Mag-ampon. Pagkatapos ng pagdarasal ng rosaryo, nagsiuwian na rin kami. Niyaya nila kami ulit na sumama sa pagrorosaryo sa susunod na Lunes. 

Sumunod na Lunes, kagagaling ko naman sa Baguio, nagdala ulit ako ng pasalubong na peanut brittle at strawberry jam kina Jo Idris, Jerome at Abi. Ganun ulit ang nangyari. Sa simbahan ko sila natagpuan, sumama kami sa pagrorosaryo. Noon din iba na ang pagyaya ni Jo Idris. Hindi lang sa susunod na Lunes kundi sa lahat na ng susunod na Lunes. Noon kami nagdesisyon na sasama na nga kami sa bawat Lunes. Ito yung ikinuwento ko rin sa pinakaunang blog post ko rito. 

Bakit kuwento ng danggit? Galing ako noon sa panahong nakaranas ako ng spiritual dryness. Noong bago magtapos sa kolehiyo, umalis ako't hindi na nakapagparamdam sa Cathechetical Ministry ng aming kapilya. Hindi na ako nakapagserve sa kapilya at nagsisimba na lamang ako. Hanggang sa puntong pati pagsisimba ay kinatamaran ko na. Nabighani ako sa ibang mga bagay. Nalimutan ko nang magsimba tuwing Linggo. Ito yung mga panahong natuyo ang aking pagmamahal at pagsisilbi sa Diyos. Parang danggit.

Nakakaloko ang Diyos, naisip ko. Dahil sa danggit, na inihahambing ko sa aking karanasan, napabalik muli ako sa Kanya. Nahikayat ko pa ang ilan pa sa mga kaibigan. Doon nagsimula ang panibago Niyang pagtawag. Mas malakas. Mas nakakapukaw sa aking isip. Doon ako napabalikwas. Ito yung punto ng panibagong conversion. At malaya ko muling pinili ang inihanda Niyang daan.

Pero minsan akala ko tama na yung daan na inilatag Niya. Akala ko iyon na ang daan na ipinapanalangin ko sa Kanya. Hindi pa pala. Akala namin ni Jerome makakasali na kami sa Obreros. Gusto namin makasali dahil maganda ang kanilang ginagawang paglilingkod. Bukod sa naroon ang aming kaibigan. Hindi pa pala iyon ang nais ng Diyos. Hindi Niya ibinigay, e. Kasi may iba pa palang daan na gusto Niyang tahakin namin. Nung mga panahong wala pa kaming organisasyong masapian sa simbahan, hindi kami nawalan ng ganang magdasal at maglakbay sa piling ng Diyos. Hanggang sa dumating nga itong bagong organisasyon. Hindi nga iyon bago e. Hindi lang basta organisasyon. Isang ministeryong hawig sa ministeryong sinimulan ni Hesus noon. Ministeryong para sa mga kabataan. 

May daan akong tinatahak ngayon dahil minsan sa nakaraan ay nagdesisyon akong piliing tahakin ito. Dahil ito ang sa tingin ko ay daang inilatag ng Diyos para sa akin. Kung tatanungin ako ngayon kung masaya ba ako sa daang tinatahak ko ngayon, ang isasagot ko ay oo. Sapagkat importanteng masaya ka sa daang tinatahak mo. Dahil kung masaya ka, lahat ng bagay na gugustuhin mo ay makakamit mo. Siyempre ibibigay iyon ng Diyos dahil alam Niyang nararapat iyon para sa iyo. At kung tatanungin ako ngayon kung gusto ko bang manatili sa daang yaon o nais ko nang lumihis o mag-iba ng daan, ang isasagot ko ay hindi. Dahil kung masaya ka na sa daang yaon, hindi mo na pipiliing mag-iba pa ng daan. Sapagkat mabulag man tayo minsan sa paglalakad gaya ng dalawang alagad na naglalakad sa Emmaus, naroon pa rin si Kristo - kapiling natin kahit anong oras at kahit saang lugar. Ito na yung daang pinipili ko, kasama ng mga kaibigan ko at mga bagong kakilala. Dahil nagtitiwala ako sa Diyos na sasamahan Niya ako, kaming lahat, sa daang hindi man kami sigurado sa madaratnan ay sigurado naman na Diyos ang aming kasama at patutunguhan.

Marami kaming makakasalubong, makakasama at makakasalamuhang kabataang nakakaranas ng mala-danggit na pananampalataya. Sila ang panata ko - na sa tulong ng Ina ng mga Walang Mag-ampon at sa pananalangin ng mga kabataang Santo gaya ni San Pedro Calungsod - maipapakita ko rin sa kanila ang hiwaga at dakilang misteryo ng pagmamahal ni Kristo. 


P.S. Hindi ko alam kung ano pa ang nais ng Diyos para sa akin. Ano man iyon, dalangin kong iyon ang matupad. Hindi ko naman po tinatalikuran ang tawag Niya para sa hamon ng bokasyon. Sa ilang gabi ko ng pagninilay, tinatanggap ko muna ang pagtawag Niya sa akin sa Parish Youth Ministry. Ilang taon po muna akong maglalaan ng oras at buhay ko sa Ministry na ito. Saka ko sasagutin ang iba pa Niyang tawag. Umaasa akong maiintindihan Niya ako. 

The "new evangelization" is necessary: young people need to encounter God in a personal way, experience a conversion of mind and heart rooted in the ways and teachings of Jesus, and express this choice freely, personally, and consciously. Thus, the most urgent task of youth ministry today is to enable our young people to come to a personal, conscious, and free decision of faith and conversion.


(Mas mahaba kong journal entry ito matapos ang tatlong araw na planning, orientation at team building activities ng aming Parish Youth Ministry na ginanap sa Pililla, Rizal. Maraming salamat sa aking mga kasamahan lalo na si Chairman Paolo, kina Padre Nante at Padre Rommel, at siyempre kay Tita Baby!)

Why pray for the dead?

Today’s Feast of All Souls gives us answers to questions we have inside of us. Why pray for the dead? Why offer Mass intentions for them? Why visit graveyards? These make sense only if we believe the foundational truth of Christianity: “Just as Christ was raised from the dead by the glory of the Father, we too, might live in newness of life.” As Jesus is raised into newness of life, there is hope for us to enter into fullness of life.

John’s Gospel echoes that truth: “It is the will of my Father that everyone who sees the son and believes in him may have eternal life.” Primarily, that raising up is God’s action in our lives. It is the raising up of our hopes and dreams and sadness and tears. It is that end time summation of all we are and hope to be. The will of the Father is to have us with Him. But there is a second raising up that we celebrate today. It is the raising up of our prayers for the deceased.

Because we love them, because they have been so much a part of our lives, we raise them up in prayer to God, hopeful that just as our love made a difference in their living, just as our care raised them up to “all that they could be” on this earth, so our love will raise them up to union with God. It becomes not just Jesus’ desire that he should lose nothing of what God gave him, but our desire that God should lose nothing of what we surrender back to him. So we visit cemeteries, we offer Masses, we pray the rosary. We “raise up to God” the gift of our family members, friends, and neighbors.

So today and during this month that is dedicated to remembering and praying for the dead, spend some time in prayer lifting up those who have gone before you. Spend time being lifted up by their lives and love. Let their continuing care for you lift you up to all that you can be.

Blessed are the poor in spirit.

Anything worth having is worth making sacrifices for. And the more that thing is worth, the greater the sacrifices we are willing to make for it. Buying one’s dream luxury car entails waiting, working very hard, saving, and scrimping on other expenses just to be able to buy one’s ideal ride. If people are willing to make such great sacrifices to gain things that they cannot keep after death, shouldn’t they be more willing to make even greater sacrifices for something eternal? But many people do not even think of eternal happiness because they are already enjoying their worldly happiness too much – their vast wealth and the perks that go with it. They are not interested or motivated to go to heaven.

“Blessed are the poor in spirit for theirs is the kingdom of Heaven.” Most of us have to admit that we are not doing much to live according to the Beatitudes. We really don’t think much about the excellence of the gift – eternal happiness – that Jesus offers us.

Let us pray today for the grace to desire eternal life more ardently and be willing to do anything, whatever it takes, to get there.